Toen Daniel zijn beker met water had gedronken, wilde hij de beker op de stoel zetten, waar hij vlak bij stond. Omdat hij die te veel op de rand zette, viel hij kletterend op de grond. Wonder boven wonder zag ik dat Daniel door had, dat de beker op de grond was gevallen. Hij zocht hem met zijn blik.
Om hem verder te motiveren zei ik tegen hem: Pak de beker, Daniel! En het tweede wondertje vond plaats: Daniel pakte de beker en gaf me die in mijn uitgestoken hand. Woh, dit was de eerste keer in anderhalf jaar dat Daniel alert was, met wat op de grond viel. En even uit zijn passieve houding stapte en iets opraapte! Het begin van meer open komen te staan, hoe langzaam dat proces ook kan zijn, voor meer interactie met zijn omgeving?
Zowel Daniel als Loyda zijn jarenlang ondergestimuleerd geweest. En hebben een ogenschijnlijk grote intellectuele beperking. Dagelijks hebben we een intensief stimuleringsprogramma met hen, waar het contact maken centraal staat.
En we zien vooruit gang in hun ontwikkeling. Loyda heeft al haar gewoontes zoals vinger in (3/4 deel!) haar neus stoppen, voortdurend sabbelen op haar truitje, als een poesje haar armen likken (vooral na het eten) door al onze aandacht en creativiteit achterwege gelaten. Loyda zit over het algemeen nog wel meer in haar eigen wereld dan Daniel. Maar toen ik van vakantie terug kwam en contact met haar probeerde te maken, kreeg ik zowaar twee keer een grote glimlach van haar en oogcontact! Mooi te zien, dat ze geleidelijk aan toch meer uit haar schulp kruipt!
In Nederland
In Zeeland wordt er op initiatief van Willy wekelijks gekookt, als speciale activiteit in deze vastentijd, waar mensen zich op in kunnen tekenen. En de bijdrage die men daar vrijwillig voor betaalt gaat naar ons werk in Juigalpa. Van 15, naar 20 zaten er deze week 40 mensen rond de tafel! Volgens een (andere) ooggetuige: ‘Wat mooi om te zien, zoveel mannen van allerlei afdelingen, samen rond de tafels, gastvrij voor de medewerkers en gasten van buiten. Niemand was meer of minder. Iedereen droeg zijn of haar steentje bij, door heerlijk te genieten van het samen eten, door iets persoonlijks te vertellen over hoe hij deze maaltijden en de betrokkenheid op het project ervaart. Anderen waren dan weer vol bewondering dat je dat durfde, zo’n grote groep iets van je persoonlijke ervaring te vertellen. Er waren mannen die zeiden: ‘Ik kan niet tegen drukte, maar zoals het hier is, dan kan ik het wel. Dit is zo’n mooi succes.’
Velen kennen vast wel die films over het weerbarstige leven van mensen waar ook de schoonheid van het leven doorheen komt. Gister heb ik met eigen ogen mogen zien dat het niet alleen in de film is…En heb ik ervaren dat je elkaar echt even boven de dagelijkse werkelijkheid uit kan tillen’.
Dank voor allen, die in woord en daad, in moreel opzicht en financieel, deze wondertjes mogelijk maken! Samen kunnen we een verschil maken.
