Eerder heb ik geschreven dat het moeilijk blijkt goede werknemers te vinden in Juigalpa om in ons gemeenschapshuis te werken. Niet onlogisch in een land waar geen opleidingen zijn om zich voor te bereiden om te werken met mensen met een beperking; in een land waar vrijwel geen services zijn voor mensen met beperkingen, want er bestaat hier eigenlijk helemaal geen gehandicaptensector…
Er bestaan mensen van goede wil die werk zoeken. In het gunstigste geval solliciteren ze enigszins bewust, omdat ze weten dat het sociaal werk is of dat het gaat om mensen met een beperking. Standaard solliciteren ze omdat ze denken dat goede wil voldoende is om geschikt te zijn voor het werk.
Procedure
Natuurlijk hebben we een hele sollicitatieprocedure: inleveren CV en sollicitatiebrief (90% zeer onvolledig en nietszeggend!) informeel gesprek, formeel interview en als het wat lijkt het afnemen van psychologische tests om enigszins het kaf van het koren te scheiden. Maar toch is het een komen en gaan van medewerkers, zowel inwonende als externe.
Het merendeel ontslaan we zelf, veelal na de proefmaand. Een enkeling geven we meer tijd in de hoop dat ze dan meer tot hun recht komen. Maar dat pakt maar een enkele keer positief uit. Dat is dus geregeld afscheid nemen (5x tot nu toe) en nieuwe mensen inwerken. Je wordt er wel eens moe van…
Carmen
Maar ook is er de hoop dat we bij de juiste personen uitkomen! En het blijft verbazend dat we toch op het juiste moment aldoor weer een nieuwe kandidate tegen komen. Bij deze wil ik jullie Carmen presenteren. Als één van de uitzonderingen hebben we zonder twijfel, na haar proefmaand, haar contract verlengd. Ook Esmeralda, die als inwonend medewerkster Anielka heeft vervangen, geeft tot nu toe (twee weken) een goede indruk. Nu hopen dat het zo blijft!
