Omdat ik toch in de buurt was ging ik langs doña Josefa, de moeder van Miguel. Een dame op leeftijd, 80 jaar. Ze woont alleen en redt zich nog zo goed als het gaat.
Sinds Miguel (zie foto) bij ons woont, nu al weer een jaar, is ze niet veel op bezoek geweest. Ze heeft last van haar knieën. Het vinden van een collectieve taxi om naar het centrum te komen van waar zij woont, is niet makkelijk. Een enkele keer is er telefonisch contact, maar met een mobieltje kan ze niet echt overweg. En in principe gaat Miguel 1x per maand een weekend naar huis, als we vertrouwd vervoer kunnen regelen in samenwerking met de familie. Niet altijd lukt dat.
Doña Josefa waardeert het zeer dat Miguel bij ons woont, want niemand van de overige kinderen die ze heeft, wilde voor Miguel zorgen. Tekenend is ook, dat een zwager de wettelijke vertegenwoordiger is van Miguel, als zijnde onze contactpersoon. Bovendien hebben we, in de tijd dat Miguel bij ons woont, nog geen contact gehad met zijn zussen.
Doña Josefa was blij me te zien. Het is niet mijn gewoonte om familie van onze huisgenoten te bezoeken. We stimuleren dat ze bij ons op bezoek komen. Maar dit bezoek was een uitzondering op de regel.Toen ik weer weg moest, gaf ze me van alles voor Miguel mee. Het is ook wat, als je bijna 50 jaar verantwoordelijk bent geweest voor je zoon (met beperkingen) en daarna alleen thuis achter blijft…Hopelijk komt ze 30 mei op bezoek, gehoor gevend aan de uitnodiging aan alle moeders van de huisgenoten, om moederdag te komen vieren in het gemeenschapshuis. Om samen het goede te gedenken!
Vergadering geestelijken
Drie straten verderop had ik een afspraak met de geestelijken van de RK provincie Zelaya Central, Chontales y Rio San Juan. O.l.v. de bisschop komen die 1x per maand bij elkaar voor een werkbijeenkomst. Ik had gevraagd of we ons werk op een bijeenkomst kort onder de aandacht mochten brengen, denkende aan de diverse nieuwe pastoren, die nu deel uit maken van dit team. Ook om uit te nodigen tot samenwerking. En het geluk was met ons: juist deze maand was de plek van bijeenkomst in Juigalpa (per keer vergaderen ze op een andere plek) en de bisschop ging akkoord met ons verzoek.
Met Ana Alicia spraken we die ochtend ongeveer 30 geestelijken toe. En niet alleen hadden we 10 minuten gekregen om ons werk uit te leggen, bovendien werd er tijd genomen om vragen te stellen en was het voelbaar dat er interesse was in wat we kwamen vertellen.
Wat het concreet oplevert, moet de tijd uitmaken. Maar elk initiatief om te werken aan bewustwording en een betere samenleving waar ook mensen met intellectuele beperkingen gezien worden, is de moeite waard. Tevreden ging ik na deze activiteiten huiswaarts.
