Bijna vier maanden zitten we nu in Juigalpa. Ik moet bekennen dat onze woning hier ons steeds meer eigen wordt. Maar het is geen huis waar ik echt van geniet. Iedereen die ons bezoekt vindt het een mooi huis. Het is van binnen en buiten geverfd. Er liggen tegels op de grond, we hebben glazen ruiten en een hekwerk voor de deur en de ramen om ons optimaal te beschermen. Dus, wat dat betreft, ja, mooi! Zeker in vergelijking met veel Nicaraguaanse huizen. Dit huis is net nieuw, gebouwd door de Nicaraguaanse eigenaar die in de VS werkt om daar geld te verdienen en die te zijner tijd naar Nicaragua terug wil keren. Wist je dat een deel van de Nicaraguaanse economie draait op geld van de vele migranten in de VS, Spanje of Costa Rica die dat sturen naar familie en het investeren in het verfraaien van woningen?
Vergelijken
Voor ons is het wel even wennen: In Leiden hadden we een ruime gezinswoning van drie etages. Nu wonen we in een klein gelijkvloers huisje, dat qua oppervlakte misschien een derde van onze eerdere woonruimte beslaat. In Nederland is men gewend aan woonruimte; een luxe die veel Nicaraguanen niet kennen!
Nicaraguanen hebben andere woonwensen dan wij. Veel mensen wonen in kleine huizen met veel familieleden. Een huis is functioneel. Ze kunnen met weinig toe. Je ziet wel steeds meer Amerikaanse of Europese invloeden zoals zithoeken, wanddecoraties en kasten met allerlei snuisterijen, tenminste, als de beurs dat toelaat. Ook worden steeds meer huizen van buiten geverfd. Wel vaak alleen de kant waar de voordeur zit (zie grote foto).
Voor Nicaraguanen is het hebben van een huis, en dan een eigen huis, heel belangrijk. Dat is ook omdat het de basisveiligheid geeft dat je er niet uitgezet kan worden. En, het is toch zonde om huur te betalen?! Dat kun je beter investeren in het op laten trekken van vier muren en een zinken dak er op voor je eigen huis! In het gunstigste geval lukt het dan ook nog een wateraansluiting in huis te krijgen en elektriciteit. En werkt het allemaal wat tegen, dan doet men er ook niet moeilijk over om een tijd zonder water en elektriciteit te zitten.
“We benne op de wereld om mekaar te helpen, nietwaar?”
Een goede buur….
Ons woongenot wordt dus niet zozeer bepaald door de woning, maar wel door de fantastische buren die we hebben! Dat is ten dele nog eigen aan de samenleving. Het leven is hier minder individualistisch dan in Nederland. Men deelt makkelijk en helpt elkaar eerder. Je hebt elkaar hier nog zo nodig, dat de stelregel is: ‘vandaag voor jou, morgen voor mij’. Maar daarnaast heb je ook hier meer en minder hulpvaardige buren. Gelukkig heb ik het zeer getroffen. Ook omdat we elkaar al jaren kennen. Dus elke week mogen de lakens bij mijn buurvrouw in de wasmachine, kookt ze de bonen (basisvoedsel) die ik aanlever op het houtvuurtje (om gas uit de gasfles te besparen), laat ze ons bij tijd en wijle proeven van haar middagmaal en kan Jonathan bij haar terecht als hij wil of ik even weg moet. En ik probeer natuurlijk om haar en haar gezin te ondersteunen waar ik kan.
Een van de doelstellingen van ons gemeenschapshuis is goede contacten in de wijk maken, om te werken aan integratie, wederzijdse waardering en ondersteuning. Waar het in feite ook gaat om ‘de kleine dingen die het doen’ en het zijn van een goede buur voor de ander. Want zoals ze in “Ja zuster, nee zuster” al zongen: We benne op de wereld om mekaar te helpen, nietwaar?
Astrid Delleman
i.s.m. Stichting Vivir Juntos
