“Mams, er reageert niemand op de mooie houten bedden die ik op marktplaats heb gezet!”Mijn dochter kan er niet over uit. Ze zien er nog zo goed uit en zijn handgemaakt. En wie heeft er nu geen bed nodig?! Maar ja, we wonen, nog, in Nederland. En in Nederland heeft een ieder van alles en is vaak kritisch naar wat men als tweedehands product gaat kopen…
Toch wordt ons huis geleidelijk aan leger, als teken dat ons vertrek voor onbepaalde tijd naar Nicaragua er aan staat te komen. Om daar de groep te versterken die sinds twee jaar bestaat, bestaande uit mensen die ik ken uit de periode dat ik in Juigalpa heb gewoond(1990-1995 en 1998-2003), aangevuld met andere mensen van goede wil. Professionals en enkele ouders die een kind met een beperking hebben. We zijn bezig met plannen een gemeenschapshuis op te zetten voor mensen met een verstandelijke beperking en zonder (de begeleiders), in de visie van de internationale organisatie “De Ark”.
Nicaragua behoort tot de armste landen van het continent Latijns-Amerika en voorzieningen voor mensen met een verstandelijke beperking, zeker, 15 jaar en ouder, bestaan er nauwelijks. Terwijl ook daar ouders en familieleden, door wat voor omstandigheden, niet voor hun kind met een beperking kunnen zorgen…
Ik was er nog in juli om het een en ander verder voor te bereiden. Ik had al een extra koffer met wat spullen als eerste “verhuizing”meegenomen. Die wilde ik in een kartonnen doos achterlaten. In Nederland liggen die te kust en te keur in een supermarkt om mee genomen te worden. In Nicaragua is bijna alles nog waardevol, omdat zoveel nog ( her)gebruikt kan worden. Ik heb er een week over gedaan, voordat ik in een winkel een doos kon krijgen. En mijn vraag of ik ervoor moest betalen ook heel serieus genomen werd.
Het volgende stukje zal uit Nicaragua komen, waarvandaan ik jullie mee wil nemen, om te delen wat ik zoal tegen kom op deze nieuwe weg.
Hartelijke groeten,
Astrid Delleman
