Eind augustus hebben we Juigalpa verlaten na daar, dit keer, negen jaar gewoond te hebben. Huis leeg maken, afscheid nemen. En als tussenfase naar Ecuador, vanwege de trouwerij van mijn dochter Daniella aldaar. Inmiddels zitten we alweer een paar maanden in Nederland… Was wel even wennen. Maar inmiddels zitten we in een ritme.
Tot nu toe zitten we zeer goed in de Wonne, in Enschede. Een ander deel van Nederland dan ik in gedachten had, maar het was onmogelijk vanuit het buitenland woonruimte te krijgen in het westen, door alle papieren die voor het huren van een huis worden gevraagd.
Ik ben dankbaar dat we nu hier zitten, waar de Weg ons naar toe leidde. Bij een woongemeenschap, maar toch apart in het huis, i.v.m. autisme en beperkingen van Jonathan. Ik probeer wel af en toe aanwezig te zijn bij gemeenschappelijke momenten om toch wat feeling te hebben met mijn huisgenoten en ook voor de broodnodige sociale contacten.
Jorge en Daniella hebben Enschede verlaten nadat we samen hier kwamen, terug naar Ecuador. Dus nu is het weer wennen, doordat we hun ondersteuning niet hebben.
Ik heb nog geen oppashulp of alternatieven voor ondersteuning met Jonathan nu zij er niet meer zijn. Wel een punt wat hoog op mijn to-do-lijst staat. Niet te vinden in de gemeenschap hier, waar ieder zijn/haar eigen problematiek heeft, waarvoor ze ook ondersteuning krijgen.
Jonathan
Mijn missie is nu in de eerste plaats om Jonathan een eigen thuis te geven, hier in Enschede en zo snel mogelijk in een instelling omdat ik weet dat ik de zorg uit handen moet geven.
In deze tijd ben ik millimeters gevorderd om in het zorgsysteem komen. Ik hoop dat het proces gaat, zoals een trein die op gang komt. Langzaam in het begin. En als de eerste meters gelopen zijn, de vaart erin komt…Laatst waren we bij SEIN (epileptisch centrum) en binnenkort komt CIZ (indicatiestelling) thuis voor de cheque.
Jonathan
Jonathan heeft zich tot nu toe rustig gedragen. Op een kleine uitzondering na. Dus dat is al winst. Hij geniet van de Nederlandse wind in zijn wapperende vlag! En we proberen een beetje tot een weekplanning te komen, met de deur uit: om een ijsje te eten; een andere dag om patatjes te kopen, etc. zoals we dat gewend waren.
Tot slot
We, jullie en ik, hebben gedaan wat we konden om het leven wat mooier te maken voor mensen met beperkingen en hun families. En om te werken aan bewustwording daaromtrent.
Fijn dat Stichting Vivir Juntos de overgebleven gelden naar doelen kan sturen die zich ook bekommeren om mensen met beperkingen. Want het werk gaat door, ook al zijn het anderen die op hun manier de kar trekken.
En mogen ook jullie en ik, ieder op zijn/haar eigen manier een steentje blijven bijdragen voor het komen tot een mooiere wereld, voor zovelen die daar steun bij nodig hebben!
Een uit mijn hart komende groet,
Astrid