Daar zitten we dan, heerlijk een paar dagen aan het strand in Salinas. Nee, niet in Nicaragua, maar in Ecuador, waar Daniella woont. Mijn dochter en de zus van Jonathan. Dus een vakantie in het kader van gezinshereniging.
Des te belangrijker omdat Jonathan moeilijk contacten onderhoudt d.m.v. telefoon of Skype. En zowel Daniella als Jonathan een sterke band hebben, die we willen onderhouden. Des te mooier als je ervaart dat niemand van de bewoners in het gemeenschapshuis een band heeft, die voelbaar en merkbaar is, met broers of zussen.
Familie
Dat niemand van de broers of zussen Loyda, Daniel, Maria Elena, Manuel of Miguel in huis konden nemen toen de ouder aangaf die zorg niet meer op zich te kunnen nemen, is te begrijpen. Ieder heeft zijn/haar eigen leven en het opnemen van een broer/zus met beperkingen vraagt wat van je!
Wat voor alternatieven zijn er dan in Nicaragua? In Juigalpa zijn geen opnamevoorzieningen waar ze terecht zouden kunnen; geen thuiszorg voorzieningen; geen dagopvang voor mensen met beperkingen. En voor zover wij weten, in heel Nicaragua, twee instellingen in Managua, waar een beperkte groep opgenomen kan worden.
Met als gevolg, dat onze huidige huisgenoten thuis hadden moeten blijven, met steeds mindere zorg en grotere kans op verwaarlozing…
Broers en zussen
Nu wonen ze dus bij ons. Ieder heeft broers en zussen. Van Loyda en Daniel komt er een geregeld, 2x per maand, met de
moeder mee. Met name om haar te ondersteunen, omdat ze oud en ziekelijk is. Maar van de rest van de broers en zussen (4) horen we nooit niets. Triester is de situatie van Miguel. Moeder is boven de 80, heeft problemen met lopen. Komt af en toe op bezoek. Maar van de broers en zussen die Miguel heeft (zelfs met auto) hebben we nog nooit iets gehoord. Echter het toppunt is de vader van Maria Elena en Manuel, die inderdaad ver weg woont en het dus logisch is dat hij niet vaak komt. Maar 2x per verleden jaar op bezoek, en 1 a 2x bellen in twaalf maanden, is wel heel mager. En niemand van de broers of zussen die wat van zich heeft laten horen. Manuel lijdt daar onder, want hij is de meest functionele van de bewoners en begrijpt meer. Gelukkig dat de tijd de wonden heelt en er genoeg leuke dingen in het huis zijn die de pijn verzachten.
Maar je voelt je af en toe machteloos. Ten diepste blijft het moeilijk te begrijpen waarom, in een land als Nicaragua, waar de familieband zo belangrijk is, mensen er zo makkelijk buiten vallen…
Gemeenschapshuis
Als ik aan buitenstaanders uit moet leggen wat ons huis is, zeg ik altijd: ‘we vormen samen een beetje een vreemde familie’ . We geven mensen die geen plek hadden in hun gezin en de samenleving, die niet gezien werden, aanzien. We laten voelen dat ze er bij horen en dat we blij met ze zijn. Zo werken we aan het ‘een teken in de samenleving willen zijn’ . Want als we alleen zouden werken voor een beter leven van Loyda, Daniel, Maria Elena, Manuel en Miguel zouden we te kort schieten. We willen ons steentje bijdragen aan een menswaardiger samenleving voor een ieder. Mogen we op uw steun blijven rekenen! Want alleen samen kunnen we dat steentje bijdragen.
