Dit blog schrijf ik vanuit ons gemeenschapshuis in Juigalpa. Als u dit leest hoop ik veilig en wel met Jonathan in Guayaquil, Ecuador te zitten. Daar hebben we bijna drie jaar gewoond en zijn blij dat we nu de gelegenheid hebben, onze vrienden daar te bezoeken waar we nog een levendig contact mee hebben.
Voordat ik op vakantie ga, moet er hier het nodige geregeld worden. Er is namelijk niet een persoon die me kan vervangen. We draaien met een minimale bezetting van medewerksters, om dat we niet meer geld in salariskosten willen steken dan strikt noodzakelijk is. En aan werken met vaste invallers hoeven we nog niet te denken, zolang het al moeilijk is om goede vaste krachten te vinden…
Dat betekent dat er ten dele meer van de vaste medewerksters gevraagd wordt tijdens mijn afwezigheid. En dat de leden van het bestuur hun steentje bij moeten dragen. Natuurlijk is een ieder het daar over eens. Ook gunt men mij de vakantie want is het duidelijk hoeveel tijd en energie ik in het werk heb gestopt. Dus de intenties zijn goed. Maar ik ben heel benieuwd hoe het in de praktijk uitpakt.
Empowerment
De medewerksters die we hebben staan gelukkig behoorlijk stevig in de uitvoering van hun taken en vormen een goed team. De dagelijkse vergaderingen, waar we de dag mee beginnen, zullen daar aan mee gewerkt hebben. Veel beslissingen en besluiten worden in overleg genomen zodat ieder zich daar verantwoordelijk voor kan voelen. En zwakke plekken in het team sneller duidelijk worden.
Toch is het een heel proces om mensen te leren kijken naar hun eigen gedrag. Om wat voorbeelden te noemen: leren zich niet te verschuilen achter:
- de hiërarchie, daar Nicaragua en de werkrelaties vrij sterk hiërarchisch zijn;
- ‘maar ik heb het niet gezien’(het leerproces, alerter te zijn op wat er gebeurt en erkennen wat onder jouw verantwoordelijkheid valt)
- het excuus ‘maar ik bedoelde het zo goed…omdat ondanks de goede intenties het niet altijd goed uitpakt.
Maar dat we met het team op de goede weg zijn, is een feit dat zeker is!
Werkactiviteiten
In één van de vergadering van het team hebben we gekeken naar welke minimale ondersteuning zij denken nodig te hebben. Een heel redelijk lijstje met verzoeken naar het bestuur toe. En naar mij toe hebben ze gevraagd één maal per week via Skype contact te kunnen hebben, om het een en ander door te kunnen spreken. Dus dat is de insteek.
Daarnaast zal ik in Guayaquil wat werkbezoeken doen naar activiteitencentra die daar zijn, om van hun ervaring iets te kunnen leren. De contacten zijn al gelegd. Ook er is een organisatie die graag met ons wil verkennen, of we een bepaald samenwerkingsverband aan kunnen gaan.
Of ik daarbij ook nog aan het schrijven van een blog toekom vanuit Ecuador? Niets in onmogelijk, want waar het hart vol van is … maar ik pin me er niet op vast. In ieder geval hopen we begin april weer de gelegenheid te hebben u te laten weten hoe het ons vergaat, of vergaan is. Tot horens!
