Ongeveer twee maanden geleden schreef ik de laatste blog. Net nadat mijn leven drastisch was veranderd, door het onverwachtse ontslag en het verplichte vertrek van Jonathan uit het gemeenschapshuis. Tijd voor een update!
Ik heb veel hartverwarmende, meelevende mails gehad. En ook financiële cadeautjes om de pil wat te verzachten. Dat meeleven raakt me diep en ik ben er heel dankbaar voor. Samen werkten we aan het realiseren van een beter leven van mensen met beperkingen in Juigalpa; ook werkten we aan bewustwording onder de bevolking, om hun steentje bij te dragen bij het werk. Het was zinvol!
Het nieuwe leven
Vanaf dat we in ons nieuwe huis wonen, voelen we ons hier thuis. Het huis ligt lekker centraal, dicht bij de winkels, de markt. En ook bij de brillenzaak, waar ik dagelijks even langs ga ter ondersteuning.
En het leven vult zich vanzelf. Puur al het feit dat ik nu ook weer huisvrouw ben, met alle taken die daarbij horen. O.a. kleren wassen met de hand…Ik geniet ervan mijn eigen potje weer te kunnen koken! Ben eerste en enige verantwoordelijke van Jonathan, die bij tijden veel energie vraagt. Grappig is dat ik wel bewust Spaans met hem moet blijven spreken, want in het Nederlands gaat automatischer…
Wat me wel verbaast is dat het zo makkelijk omschakelen is, van het wonen in een gemeenschaps- huis naar weer met z’n 2.
Jonathan
Voor Jonathan heeft het zijn voordelen: meer rust in huis, meer routine en dus een overzichtelijker leven. In principe heb ik de activiteiten, die hij had, doorgezet: 2x per week ‘quality time’ bij een vriendin, wat nu een fikse wandeling betekent van een kwartier heen en idem terug; we blijven naar het zwembad gaan, met als extraatje het eten van patatjes waar hij van
geniet; en het bezoek aan de ijswinkel kan natuurlijk niet ontbreken. Opvallend is ook dat hij bepaalde activiteiten niet meer wil doen, die hij in het gemeenschapshuis veel deed. Wel kijkt hij naar de foto’s van ons leven in het huis, met de andere huisgenoten.
Jonathan kan niet aangeven hoe hij zich voelt door zijn beperkingen. Vanaf het begin huilt hij bij tijden. Sinds een week noemt hij de namen van Daniel, met wie hij een speciale band had, en Loyda. En liep bv vandaag naar de deur om te kijken of ze er aan kwamen. Wat op zich winst is. Want verdriet moet je doorwerken. Wel heeft hij de afgelopen tijd meer epileptische aanvallen gehad. En ook blokkeert hij soms en draait door, waardoor ik hem een tijdje moet isoleren in de tuin, zodat hij weer tot rede kan komen. Hopelijk heelt de tijd de wond…
En ik…
Er is veel om dankbaar voor te zijn. Enkele pareltjes: haal veel rust uit mijn dagelijkse meditaties, het leven in het NU, de (psychologische) consults die ik gemiddeld 5x per week geef aan mensen die me daarvoor zoeken, de berenomhelzingen van Jonathan, mijn bijdrage in de brillenzaak, blijken van meeleven en mijn vertrouwen in de toekomst.
En het wonen in een context/land waar onrecht, machtsmisbruik en armoede aan de orde van de dag zijn, is het hier zijn een kleine blijk van solidariteit.
De Fundación
Met de Fundación is er totaal geen contact. Op bescheiden schaal gaan de activiteiten in het huis en de activiteitenclub door. Maar met aanzienlijk minder, en nauwelijks opgeleid, personeel. Dus het voelt ook wel goed om niet veel te weten, want ik heb er weinig vertrouwen in hoe de kwaliteit van zorg nu is.
De commentaren van de buren versterken die indruk: er komt geen bezoek meer in het huis, men hoort ze niet meer zingen (we hadden een zing half uurtje en in de avond het gebedsmoment); ze gaan niet meer naar het zwembad; Daniel komt geen tortillas meer kopen met de begeleidster voor het ontbijt etc.
De houding van het bestuur, m.n. de presidente, is ook niet om vrolijk van te worden. Ik hoor bij tijden via via het een en ander. Bijvoorbeeld de week nadat ik ontslagen was, vierden ze op bescheiden schaal, hun 6e verjaardag. Van een deelnemer hoorde ik naderhand dat men publiekelijk zei, dat ik was uitgenodigd maar niet kon komen. Maar de waarheid is….men had mij niet uitgenodigd! Het is niet te begrijpen dat bepaalde mensen hun energie moeten krijgen door anderen zwart te maken… Het geeft aan hoe de zaken ervoor staan. Ik verwonder me erover, maar laat het verder voor wat het is.
Vervolg
Ik ben de afgelopen tijd bezig geweest een optie te creëren voor een mogelijke opvang voor de huisgenoten mocht de Fundación toch ter ziele gaan. Ik voel dat ik heb gezaaid waar ik kon, en dat het nu de tijd is van afwachten of het een goede oogst zal geven. Gelukkig ondersteunt de Week Nederlandse Missionarissen, in afwachting van mogelijke vruchten, mijn verblijf hier in ieder geval tot eind dit jaar. De tijd zal leren waar we dan staan.
