Alles lijkt klaar. Een laatste check: Ieder heeft zijn of haar rugzakje met het nodige voor de dag (zie foto). Wat kwam dit cadeau van de mensen van de Pompe nu mooi uit! Alleen Jonathan vond het maar niets dat er nu een naamkaartje aanhing, wat hij niet gewend was, en haalde dat er meteen af.
We waren in afwachting van het busje. ´We´ betekent alle bewoners en medewerkers van het gemeenschapshuis. Onze inval-nachtkrachten hadden afgezegd, waardoor we een paar plekken overhadden, die we natuurlijk niet onbenut lieten. Ter vergroting van de feestvreugde van de medewerkers kon doña Mayra haar zoon, Carmen haar dochter en Ana haar zus meenemen. Door een gezamenlijke inspanning hadden we het geld voor dit uitstapje bij elkaar gekregen (in een eerdere blog heb ik geschreven over de actie van de ´rifa´). Iedereen had enthousiast meegedaan en we hadden voldoende geld verzameld om alles te kunnen bekostigen. Want met name de buskosten waren (voor ons doen) hoog: 5.000 cordobas = $ 150,- US dollar.
Strand
Het busje stond om 7 uur voor de deur. Inladen en wegwezen. De reis naar Masachapa kon beginnen, het dichtstbijzijnde strand vanaf Juigalpa. Maar altijd nog zo´n 4 uur rijden. Met halverwege een korte plas-stop kwamen we rond 11 uur bij de zee aan. Zonder te zoeken kwamen we uit op een ideaal strand voor de huisgenoten: een kalme zee, aangename temperatuur en een ondiepe zee, waarin goed te lopen viel voor het diep werd. De foto’s geven een goed beeld hoe een ieder genoot.
Het was rustig op het strand. Er was zelfs geen open restaurantje te vinden. Sinds er in Nicaragua een socio-politieke crisis heerst, is het tourisme drastisch gedaald. En dat was aan alle kanten merkbaar. Gelukkig vond ik een mevrouw die ons stoelen en tafels kon verhuren en een afdakje van bladeren voor een schappelijk prijsje. Waardoor we de door doña Mayra thuis gekookte lunch comfortabel op konden eten. Naderhand bestelden we bij een ijsco-man voor ieder een ijsje, wat de kers op de taart was.
Klapband op de terugreis
Rond 5 uur, om de avondspits in Managua te ontlopen waar we door heen moesten, begonnen we aan de terugreis. We hadden gerekend rond 8 uur in de avond weer thuis te komen, wat voor de meesten bedtijd was. Maar de bus kreeg een klapband. Dat had als voordeel dat we ons avondeten rustig inde bus konden nuttigen.
Gelukkig had de chauffeur een reserveband bij zich en het nodige materiaal om zelf de band te kunnen verwisselen. Maar natuurlijk ging er de nodige tijd in zitten, zodat we uiteindelijk om 10 uur in de avond aan kwamen. Maar niemand deed daar moeilijk over. En met vereende krachten werden de huisgenoten zo snel mogelijk voor bed klaar gemaakt. Iedereen had genoten en voor ieder was het een dag met een gouden randje geweest.
Verrassing
Maar de dag werd nog specialer. Want toen we de eigenaresse van het busje wilde betalen, zei ze dat dat niet nodig was omdat dat haar bijdrage aan het uitstapje was!
Samen zijn we in staat mooie ervaringen tot stand te brengen. We laten het zien. En we hopen dat dit nieuwe jaar ook weer te kunnen beleven!
