Het busje komt voorrijden. We zijn klaar voor ons inmiddels traditionele uitstapje naar het strand. We laden het eten en drinken in, de rugzakjes met zwemkleding en extra kleding, etc. En enthousiast volgen de huisgenoten. Met alle medewerkers van het gemeenschapshuis en onze extra genodigde, een vriendin die ons in alles ondersteunt: Ana Julia.
In augustus dit jaar hebben we, naar gewoonte, samen een actie gehouden, een kleine loterij, om geld in te zamelen voor deze dag. Wat weer het nodige geld heeft opgeleverd. We hadden dit keer ook doña Anielka uitgenodigd ons naar het strand te vergezellen. Zij is de eigenaresse van het busje dat ons elke woensdag naar het zwembad brengt en daar nooit iets voor rekent; ook de busritten naar het strand neemt zij voor haar rekening zonder ons daarvoor iets te laten betalen. En zowaar, ze paste haar agenda aan en vergezelde ons met haar vader en een broer, die ook in de bus-business zitten, naar het strand! Hoe meer zielen, hoe meer vreugde! Maar voor ons was het ook een manier om onze dank des te meer te betuigen.
Strand
Naar welk strand we dit jaar zouden gaan, was nog een verrassing. Want we wilden een nieuw strand gaan ontdekken, wat schoner zou zijn dan waar we de laatste keer waren. Maar onze onderzoekspogingen om via via al te weten waar, en dus daar gericht naar toe te rijden, hadden niets opgeleverd. We hadden onze strandwensen duidelijk: zo dicht bij als mogelijk, want de minimale reistijd van 4 uur heen (en dus terug) is al een hele dagreis bussen; rustig (zo min mogelijk mensen) en met in ieder geval een gelegenheid waar we tafels en stoelen zouden kunnen gebruiken om comfortabeler ons meegebrachte eten te nuttigen.
Bij de kust aangekomen was het even zoeken naar welk strand. We keurden enkele stranden voor we bij het voor ons geschikte strand uitkwamen. Maar dat zag er zo goed uit, dat we wisten dat een volgende keer we daar direct weer naar toe zouden willen! De foto’s geven een impressie van strand en omgeving.
Cadeautjes
Ons middagmaal was de bijdrage van een andere huisvriend, die ons elke maand een maaltijd cadeau doet, bereid in zijn restaurant, op de dag dat wij dat vragen. Na de maaltijd nam ik het woord om in naam van allen de vader van Anielka, die de bus-business was begonnen, in het zonnetje te zetten. Want zonder zijn initiatief zou Anielka niet in zijn voetsporen zijn getreden en zouden wij niet zo makkelijk in het zwembad komen…
En ter ondersteuning van onze grote dank overhandigde ik hem een Ruach huisje, gemaakt van aardewerk, wat we aan bijzondere mensen geven, die ons pad als Fundación kruisen.
Eind goed…
De tijd vloog. Het liep tegen half 5. Dus tijd om in te pakken en weer naar Juigalpa terug te reizen. Daar kwamen we rond half 9 aan. Moe maar voldaan. Een ieder werd zo snel mogelijk bed klaar gemaakt. Allen hadden we genoten van deze dag!
En door de weinige uitgaven die we deze dag hadden gehad, was er geld over om te denken aan een waardige afsluiting van het einde van dit jaar 2021: een gezellig samenzijn met eten en wie weet wat meer.
Samen kunnen we een verschil maken. Mooi om te zien dat dat voortdurend doorwerkt in ons werk. We weten niet wat de toekomst brengt, maar dat ons werk de moeite waard is, is voldoende aangetoond! Dus eind goed,…..
