Op verzoek kwam onze bevriende huisarts langs om te bezien hoe het met onze huisgenoten ging. Gelukkig komen ze geleidelijk aan een beetje op gewicht. Maar hun darmen werken nog niet zoals we graag zouden willen. Ook zijn de parasieten resistenter dan gehoopt. Niet raar in Nicaragua waar iedereen om de zes maanden geacht wordt een parasietenkuur te nemen (doen wij dus ook).
Maar woh! We worden uitgenodigd voor een uitstapje naar hun boerderijtje/ boerenbedrijf, wat eigenlijk betekent naar hun land, waar meestal een hutje staat waar degene woont die op de beesten en land moet passen. We kijken elkaar even aan: durven we het aan met Loyda en Daniel, die in hun hele leven nauwelijks verder zijn gekomen dan een strook grond van zes m2 voor hun verblijfplaats? We gaan de uitdaging graag aan. Bovendien worden we gehaald en weer thuis gebracht. En iedereen mag mee. Dus zelfs de medewerkers die maar een halve dag werken of een vrije dag hebben willen de gelegenheid benutten!
Het werd een heerlijke dag, afgelopen zaterdag! Jonathan genoot van de wind, de bomen, de rust en de mensen, die hem steeds vertrouwder worden, om hem heen. Daniel maakte een van de eerste wandelingen van zijn leven, genoot van het wiegen in een hangmat waar hij snel leerde hoe in evenwicht te blijven en vermaakte zich verder op zijn eigen manier. Loyda leek ook graag in de hangmat te liggen of te zitten. Maakte met mij een klein wandelingetje en leek daarna verguld zo maar een tijdje in het gras te kunnen zitten en de wind langs haar gezicht te voelen.
We werden vorstelijk onthaald met allerlei lekkers van maisproducten die ter plekke gemaakt werden: maiskolven klaar gemaakt op een vuurtje, jontamal (gemalen mais) en guirila (zoete maispannenkoek).Dankbaar en moe kwamen we aan het eind van de dag weer thuis. Allen waren we het over eens dit is voor herhaling vatbaar. En het lijkt erop dat onze gastheer die mening ook is toegedaan. Dus de intentie is om dit een keer per maand te herhalen!
