Het was de trouwdag van Lesbia. Lesbia werkt sinds oktober bij ons als externe begeleidster. En ondanks dat we elkaar kort kennen had ze me gevraagd getuige te zijn. Ik wist dat de band met haar moeder niet zo goed was, dus een reden te meer om aanwezig te zijn op deze zo’n bijzondere dag voor haar. Lesbia had eerder een relatie gehad, en had een dochter van 12 jaar. Maar dit was de eerste keer dat ze officieel voor de wet èn de kerk zou trouwen. Ze voelde zich een beetje zenuwachtig…
De feestelijkheden zouden plaats vinden op zaterdagnamiddag. Aanvankelijk had ze me om 15:00 uur uitgenodigd voor de bijeenkomst met de advocate, want hier gaat men niet naar het gemeentehuis. Een advocaat komt naar je huis voor het belangrijke moment. Een dag voor de happening kreeg ik een appje, dat het tijdstip verschoven was naar 17:00 uur.
Sfeertekening
Toen ik op de bewuste dag om 17:00 uur aankwam, zaten er al wat genodigden in een mooi versierde zaal van een evangelische kerk. Enkele vriendinnen hadden geholpen bij het maken van de versiering. Volgens Lesbia verwachtte ze zo’n 30 genodigden, vooral familie en leden van de kerk. De geluidsinstallatie was groots voor het relatieve kleine lokaal en was de hele tijd (te) dominerend.
Bij de opstelling van de tafeltjes was niet echt rekening gehouden met de nodige afstand die aanbevolen wordt i.v.m. coronavirus. Maar daar er in Nicaragua de laatste tijd weinig over gesproken wordt, lijkt het dat het geen actueel thema meer is. Ook maar een enkeling van de genodigden gebruikte een mondkapje. Ik ging een beetje achteraan zitten, aan een tafeltje met een moeder met haar tiener dochter met mondkapje. En had leuke gesprekjes.
Trouwen voor de wet en de kerk
Al snel kwam ook de advocate. Maar het bruidspaar was nog volop in actie om het nodige te regelen en het was zeker een uur later, toen ik geroepen werd voor het plechtige moment. We zaten achter een tafel en de advocate voor ons. Ze las het schrijven voor wat ze had gemaakt, las een paar belangrijke wetsregels t.a.v. plichten en rechten in het huwelijk voor, waarna de vraag aan het bruidspaar werd gesteld werd waar men `ja` op antwoordde. Natuurlijk werden gedurende deze bijeenkomst de nodige foto’s gemaakt, ter vereeuwiging van dit moment.
De bruid verdween van het toneel om haar rode jurk in te wisselen voor een witte trouwjurk, voor de plechtigheid in de kerk. Inmiddels zat de kleine zaal behoorlijk vol.
In afwachting werd het zingen en meeklappen al vast ingezet. In een evangelische kerk wordt veel gezongen en hangt er een uitbundige sfeer. De dienst was relatief kort. Alles stond in het kader van het bruidspaar. Na de inzegening van het huwelijk werd er met vele genodigden foto’s gemaakt. En daarna werd het feest voorgezet met het nuttigen van een maal met alle aanwezigen. Soms wordt er op dit soort feesten gedanst. Maar in bepaalde evangelische kerken is dat des duivels.
Voor de kinderen was daarna nog het kapot slaan van de piñata, totdat de snoepjes er uit vielen. Om een uur of 20:00 begonnen de eerste gasten te vertrekken. Met een paar collega’s maakte ook ik aanstalten.
Samen vieren
Later in de week vierden we haar trouwen nog in het gemeenschapshuis, met de huisgenoten. Met wat lekkers, waarbij ze de ruimte kreeg om foto’s te laten zien en de huisgenoten over haar trouwen te vertellen. En ook al begrijpt niet iedereen waar het om gaat, we vieren graag en daar doet een ieder van harte aan mee!
