De vader van Maria Elena keek blij toen de ambtenaar hem vertelde wat de vereisten waren zodat Maria Elena haar identiteitskaart zou kunnen krijgen. Die kaart is dé manier van legitimeren, die elk willekeurige Nicaraguaan vanaf de leeftijd van 16 jaar nodig heeft. Maria Elena is inmiddels 26 jaar.
Door haar beperkingen heeft de familie nooit de moeite genomen om de procedure in gang te zetten. Wel heeft ze het voordeel dat ze bij de geboorte in het geboorteregister van de gemeente waar ze toen woonde is ingeschreven. En dat de vader het origineel heeft bewaard. Waardoor ze voor de wet in ieder geval bestaat…Daardoor is het ogenschijnlijk niet ingewikkeld om de nodige papieren te verzamelen en in te leveren, op grond waarvan de kaart gegeven kan worden. Ik schrijf bewust ´ogenschijnlijk´, want de evaluatie kun je pas goed doen als de procedure afgehandeld is en je hebt waar je voor ging. Onverwachtse eisen en verrassingen liggen in Nicaragua altijd op de loer.
Bezoek vader
De vader van Maria Elena en Manuel woont in de binnenlanden van Nicaragua, zeker een dagreis van Juigalpa vandaan. Dus dat hij niet geregeld op bezoek komt, is logisch. Maar de ervaring met hem is dat bij weggaan hij belooft op redelijk korte termijn weer te komen, wat niet gebeurt.
Zelfs telefoneren gebeurt zelden. Ten dele door de slechte verbinding i.v.m. de afstand. Maar anderzijds ook omdat hij eenmaal weer weg, zo in zijn leven opgaat, dat hij er niet aan denkt dat een telefoontje zijn kinderen zeer goed zou doen…
Toen de vader me liet weten dat hij langs wilde komen, stelde ik hem voor op een woensdag te komen. Zodat hij mee kon naar het zwembad. Om de verrichtingen van zijn kinderen in het water te zien. En aldus geschiedde. Uit voorzorg had ik niet verteld aan Maria Elena en Manuel dat hun vader zou komen. Er zou maar wat tussen komen, wat het bezoek onmogelijk zou maken. Dan zou de teleurstelling bij hen des te groter zijn. Maar vader Napoleon kwam. Zwaar bepakt met bakbananen, fruit en groente van eigen teelt. En mooi op tijd om mee naar het zwembad te gaan. Met een halfbroer en een halfzus van Manuel en Maria Elena. Maria Elena was gelijk enthousiast toen ze haar vader zag. Manuel bleef eerst op afstand. Want hij lijdt eronder dat hij weinig contact met zijn vader heeft. Geleidelijk aan ontdooide hij, waarna hij van het bezoek kon genieten.
Zwembad en Verkiezingsraad
De vader was zeer lovend over de vooruitgang van zijn kinderen. En Maria Elena en Manuel groeiden van trots om hun vooruitgang in het water te laten zien. Terug van het zwembad gingen we, op mijn voorstel, daarna naar de verkiezingsraad om de procedure van de identiteitskaart van Maria Elena in gang te zetten. En toen we die duidelijk hadden stelde ik voor dat we ook zouden informeren wat er nodig zou zijn om Manuel te legitimeren voor de wet, want hij was nooit ingeschreven in een geboorteregister. Komt wel eens vaker voor in Nicaragua.
De laatste keer toen de vader er was, in augustus, ben ik met hem naar de gemeente geweest, bij het bevolkingsregister om te horen wat er zou moeten gebeuren om Manuel ingeschreven te krijgen. We kregen een blaadje vol papieren die de vader aan zou moeten leveren, met bovendien het vooruitzicht met Manuel naar Managua te moeten om alles in te leveren. Bij voorbaat zonk de moed de vader in de schoenen…
Nu, bij de verkiezingsraad, had de meneer die ons te woord stond, een pragmatische insteek: niet officieel getrouwd geweest, moeder overleden? Dan maar uitgaan van een 1-vadergezin (waardoor al diverse papieren van het eerste blaadje niet nodig waren), etc. Ook dit keer kwam de vader blij van de ambtenaar vandaan. Dit leek geen onmogelijke missie. Volgende week donderdag beloofde hij terug te komen, met de nodige papieren, om de procedures van zijn 2 kinderen in gang te zetten. Want makkelijker dan hoe het er nu voorstond, kon niet. Bovendien liep hij al een tijd met een schuldgevoel dat hij dit nooit eerder geregeld had.
Daarna
We liepen naar huis. Hij nodigde Maria Elena en mij uit wat te drinken in het park, waar we langs kwamen. Waarna we thuis gingen middag eten. Als kers op de taart ging de vader in de middag nog langs de activiteitenclub, om Manuel daar aan het werk te zien, voor dat hij weer huiswaarts ging.
Een ieder had een tevreden gevoel na dit bezoek. En al onze energie is er nu op gericht op tot een echt happy end te komen, zodat Maria Elena en Manuel volwaardige burgers worden.
Bidt u met ons mee?
