December betekent ook even terugblikken op het jaar. Zowel persoonlijk als qua werk. Alhoewel in mijn situatie het eèn met het ander samenhangt, omdat ik woon en werk in het gemeenschapshuis.
Het was een pittig jaar. Er waren veel uitdagingen. In het gemeenschapshuis, in de Fundación en in de context waarin we leven. Puur gefocust op het huis en Fundación: Begonnen we het werkjaar met twee nieuwe teamleden van de vier, in maart gingen de andere twee krachten, na twee jaar werken, door zeer persoonlijke omstandigheden weg. Dat was natuurlijk een hele aderlating!
En zowel het vinden van nieuwe medewerksters als die vanaf 0 inwerken is een hele klus. Plus de wisselingen omdat niet iedereen die binnenkomt geschikt lijkt: want men heeft het werk nog nooit eerder gedaan, heeft geen idee waar men aan begint en heeft geen ervaring met het werken met mensen met intellectuele beperkingen. Nu in december lijkt het er op dat we weer tot een redelijke mate van stabiliteit in het team zijn gekomen…
Fundación
Dit jaar vierden we ons 5-jarig bestaan. Van de ontstaansfase zijn we beland in de fase van stabiliseren, waarbij we al een tijdje aan financiële onafhankelijkheid moeten werken.
Dit jaar hadden we in augustus bestuursverkiezingen (elke twee jaar). In mijn ogen hebben die niet die veranderingen van bestuursleden opgeleverd die we als Fundación in deze fase van ons bestaan nodig hebben. Het merendeel van de leden is herkozen. Dus het wordt spannend om te zien of het het huidige bestuur gaat lukken, om adequate antwoorden te geven op de uitdagingen die er liggen in deze fase van ons bestaan. Of we een stevig fundament kunnen krijgen…De tijd gaat leren hoe en wat.
Leren loslaten
Werken in een organisatie betekent accepteren dat we, als werknemers, niet de touwtjes in handen hebben en dus de verantwoordelijkheden moeten laten liggen op het bord, van wie dat bord is.
In deze vijf jaar heb ik niet alleen op professioneel terrein veel geleerd: ik had nog nooit een gemeenschapshuis opgezet, alleen tijden stage gelopen in het Arkhuis in Gouda, en het was een hele uitdaging om onervaren personeel te scholen en voortdurend te coachen. Maar ik heb ook op persoonlijk niveau veel geleerd. Het leven is onze leerschool en de lessen die we niet goed hebben geleerd krijgen we op een andere manier terug, tot de les geleerd is.
Mijn dagelijkse meditatie en werken aan persoonlijke uitdagingen (al dan niet m.b.v. waardevolle cursussen online) hebben deze jaren zeker hun vruchten af geworpen. De rust en het vertrouwen dat ik 95% van de tijd voel, stemmen mij tot grote dankbaarheid en geven mij energie om in het NU te leven. Te genieten van de kleine cadeautjes die elke dag met zich meebrengt, van een glimlach van een huisgenoot, tot een berenomhelzing van Jonathan, etc…
Open vizier, open toekomst
Onzekerheid is inherent aan het leven, want we hebben geen controle. We kunnen puur leven vanuit intenties en een doel voor ogen houden, zonder dat te claimen. En vandaar `Vertrouwen in wat er komt`, zonder in te vullen, wetende dat ik geen grip heb, op wat er in de toekomt gaat gebeuren. Dat: kome wat er kome, het leven zal uitmaken wat dan. Dus we gaan het nieuwe jaar met een `open vizier` in. En vraag vooral uw gebed en morele ondersteuning om ons in deze nieuwe fase te begeleiden.
