Sinds Ana Julia haar auto heeft verkocht is het aldoor werk geweest om toch weer iemand bereid te vinden om ons woensdag ochtend naar het zwembad te rijden voor onze wekelijkse wateroefeningen. Want tot die tijd heeft zij ons maanden vervoerd. Op de eerste plaats moeten we iemand weten die een auto met open laadbak heeft zodat in 1 rit er 10 a 11 personen vervoerd kunnen worden. Daarnaast moet de persoon tijd hebben. En de ervaring leert dat we met een gemiddelde van 1x per maand wel een beroep op iemand kunnen doen, maar niet veel vaker, opdat de ander het van harte blijft doen.
Gelukkig hielp Ana Julia me bij die wekelijkse zoektochten. En 9 van de 10 keer kregen we toch op tijd het plaatje weer rond. Uitgaande van een plan A, plan B en desnoods plan C.
Toen kwam Ana Julia in contact met een onderneming van kleine busjes die het vervoer tussen Managua en Juigalpa verzorgt, maar ook ritjes kan doen op verzoek. Natuurlijk hangt daar een prijskaartje aan. Maar onze insteek was, om de eigenaar over te halen om ons gratis van dienst te zijn.
Dus schreven we een mooie brief met dat verzoek. Die brief werd niet van de ene dag op de andere dag beantwoord. Ik heb er diverse keren achteraan gebeld. Met de gedachte dat ik Ja kon krijgen, en Nee had…
Het resultaaat is te zien op deze foto. Drie weken geleden werden we voor het eerst op deze luxueuze manier opgehaald om naar het zwembad gebracht te worden. En ook weer keurig thuis gebracht.
Niet dat dat het definitieve einde van transport regelen betreft. Verleden week kon de deal niet doorgaan. Dus moest ik alsnog verder zoeken. Maar ik hoop dat deze samenwerking in de meeste gevallen, voor de komende tijd, zal functioneren.
Leuk is dat we ook elke keer een andere chauffeur hebben. De eigenaar heeft er 5 in dienst. Zodat we tijdens de rit natuurlijk vertellen over ons werk. En zo onze kring van bekenden uitbreiden. En aan het eind van de service geven we de chauffeur gezamenlijk een applausje, zodat hij zich gewaardeerd weet. Want alleen samen kunnen we een verschil maken.
Maria Helena
Had twee maanden geleden Loyda tand(vlees)problemen, dit keer was de beurt aan Maria Helena. Haar gebit is aanzienlijk slechter dan dat van Loyda. Dus we zochten weer contact met de tandarts die ons goedgezind was. In tegenstelling tot Loyda kan Maria Helena met wat oefenen haar mond openhouden. Dus dat hadden we thuis natuurlijk geoefend. En tijdens het eerste bezoek bij de tandarts werkte ze goed mee.
De tandarts wilde graag een röntgenfoto van haar gebit, omdat er veel niet goed uitzag. Met zijn medewerking konden we twee weken later naar een plek in Juigalpa, waar ze een foto maakten. Door bemiddeling van de tandarts, gratis. Want er zijn hier geen verzekeringen die dit soort karweitjes al dan niet geheel vergoeden.
Inmiddels zijn we twee keer vaker naar de tandarts geweest met Maria Helena. Per keer worden er twee kiezen getrokken. Die bleken geen enkele weerstand te bieden. En leverden naderhand nauwelijks ongemak of pijn op.
Komdende maandag gaan we weer. En wellicht nog een keer of twee. Wat er daarna moet gebeuren, opdat Maria Helena nog wat in de mond heeft om enigszins te kunnen kauwen, is vraag twee. We vertrouwen maar op de deskundigheid en gratis hulp van de tandarts.
Twee feiten hoe we de samenleving inschakelen om met ons mee te werken. Niet alleen kunnen wij niets doen zonder hulp van anderen. Bovendien dragen we zo ons steentje bij om de wereld vriendelijker te maken voor mensen met beperkingen, door te werken aan bewustwording. Dichtbij en, door deze blog, verder weg.
