`Is er iemand thuis?` Het is zaterdag en ik heb mijn vrije weekend, dat ik in het kantoor/huis doorbreng (omdat daar in het weekend niemand is en het een mooie plek is om vrije tijd door te brengen). Benieuwd wie mij zoekt op deze dag. Het blijkt een mevrouw uit Bluefields te zijn met drie familieleden. Bluefields ligt vijf uur reizen van Juigalpa. Ze hebben van de Fundación gehoord en hebben een familielid bij zich met beperkingen, waarvoor ze opvang zoeken. Het is niet geheel wonderlijk dat we bezoek van zover hebben. Rommel, die we van april tot november in huis hadden kwam ook uit Bluefields. Dus op een of andere manier heeft men hier van gehoord.
Deborah
Ik vraag een beetje door naar de beperkingen en het gedrag van Deborah. En leg daarna de procedure uit van een eventuele opname: eerste kennismaking zoals wat we nu hebben; een schriftelijk verzoek naar het bestuur dat dan moet beslissen of er een vervolg op gegeven kan worden. Meestal gaat dat in overleg met mij. In het gunstigste geval ga ik de persoon in haar eigen huis/omgeving bezoeken. Blijven de ontwikkelingen positief dan nodigen we de kandidaat uit om eerst twee dagen, een maandje later drie dagen en een maandje later vier dagen te komen logeren om langzamerhand aan elkaar te wennen. En om in te kunnen schatten of het aan alle kanten goed voelt dat de kandidaat binnen komt. En daarna de uiteindelijke beslissing.
En door de ervaring met Rommel die ook psychische problemen had, die geleidelijk aan voor ons onhoudbaar waren, weten we beter wat er als team (waarin ik alleen de nodige ervaring heb) aan kunnen.
Ons team
Tot oktober hadden we een stabiel team met vier begeleidsters die minimaal twee jaar meedraaiden in het gemeenschapshuis. En daarna kwam de klad erin. Ana was zwanger en had een moeilijke zwangerschap waardoor ze veel uitviel. Sayra kreeg werk met betere voorwaarden voor haar aangeboden. En toen viel 50% van het team dus weg. Sinds die tijd is het uitproberen van nieuwe mensen. Een maand proeftijd is kort want het werk is zo nieuw voor ze. En dan ben je al gauw twee maanden verder met iemand die matig functioneert. Waarna ik toch kies voor kwaliteit waardoor de ene gaat en een nieuwe komt. Met als klap op de vuurpijl dat in maart de andere goed ingewerkte krachten door gezondheidsproblemen van familieleden ontslag namen…
Procedure
Inmiddels hebben we een hele procedure ontwikkeld om zoveel mogelijk het kaf van het koren te scheiden (alhoewel dat geen garanties geeft dat degene die blijft goed functioneert). Via via geef ik aan mensen door dat we personeel nodig hebben. De laatste keer deed ik het via facebook met een overweldigende reactie van twintig telefoontjes.
Niet dat al die mensen nog geïnteresseerd zijn als ik door de telefoon een korte uitleg geef en daarna uitnodig eens langs te komen. Degene die wel voelt voor een bezoek, krijgt wat zicht op ons werk door een informeel gesprek.
Nog eens voor de duidelijkheid, het werk wat wij doen bestaat niet in Juigalpa/Nicaragua. Niemand weet dus waar die aan begint. Opleidingen voor werken in de gehandicapte zorg bestaan niet. Mensen komen dus vooral omdat ze werk zoeken en iets sociaals.
Is men na het gesprek nog steeds geïnteresseerd dan nodig ik de persoon (95% vrouwen) uit een uur of twee te komen observeren in het huis. Om sfeer te proeven, hen een idee te geven van wat we doen en hoe. Is men nog steeds geïnteresseerd dan nodig ik hen uit hun CV in te leveren en worden in het gunstigste geval vier kandidaten uitgenodigd voor een formeel gesprek, samen met de voorzitter en mij. Waarna we tot dè nieuwe medewerkster komen.
Deze hele procedure is ook een mooie manier om te zien hoe men met afspraken omgaat, of men punctueel is, interesse etc. Want zo vallen ook al weer kandidaten automatisch af.
Verrassingen
Maar ook al lijkt dit een vrij zorgvuldige weg, toch gebeurt het hier in Nicaragua dat:
- de nieuwe medewerkster de eerste dag niet komt opdagen, zonder af te bellen.
- de medewerkster de eerste dag komt. Ogenschijnlijk tevreden is, maar de tweede dag zonder te bellen niet meer komt.
- de nieuwe medewerkster na twee uur, op haar eerste werkdag, gebeld wordt dat er iets met haar zoon is gebeurt, weg gaat, en niet meer terug komt. Zonder te bellen.
Een enkeling geeft zelf na een proefmaand aan dat het werk niet voor haar is. Alhoewel men dat niet zo zegt, maar er allerlei redenen aangehaald worden, waarom men niet verder wil. Meestal zijn dat medewerksters waar ik ook weinig potentie in heb gezien, dus komt zo’n beslissing goed uit.
De actuele stand van zaken
We hebben Jennifer (links op de foto) nu drie weken in dienst: ze vindt het leuk en ik zie haar goed functioneren. Dan Mayela. Heeft eerder bij ons, twee jaar, gewerkt. Is anderhalf jaar weg geweest en wilde weer terug komen. Daar hebben we graag `ja` lop gezegd, want geeft weer wat stabiliteit aan het team. En Damaris is gisteren begonnen, als nieuwe inwonende kracht. Eerste indruk: positief. Maar de tijd zal het leren.
Het leven stelt ons voor uitdagingen. Het gaat er niet om wat we al dan niet leuk vinden. Maar om ons te redden met wat op ons bord komt. En daar gaan we voor!
