Sinds Deanna twee maanden geleden vertrok, onze vrijwilliger uit de VS die ons zes weken hielp met o.a. het weer op de rails krijgen van onze facebook Fundacion Ruach ,heeft het aardig wat moeite gekost om uit de impasse “en wie nu” te raken.
Jammer genoeg hebben we bij geen van de werknemers opgenomen dat iemand verantwoordelijk is voor het onderhouden van Facebook. Binnen het bestuur is er een tijd geprobeerd dat een van de bestuursleden die taak op zich nam, maar dat werkte niet echt. Niemand van kantoor neemt het vrijwillig op zich. Omdat het in deze tijd een belangrijk middel is om je werk onder de aandacht te brengen doe ik maar weer pogingen de oplossing te vinden voor de vacature. Hoe meer bekendheid, hoe meer kans op steun.
Wel of niet?
Ook hier zeggen vele jongeren facebook-minded te zijn en wel te willen helpen om onze facebook bij te houden. De praktijk: als het er op aan kwam laten ze het toch afweten. Zo verging het me met Ana. Ogenschijnlijk zeer enthousiast. Ja, ze deed ook net een fotocursus dus de combi met onze facebook was ideaal voor haar…..Maar ze kwam de geplande afspraken niet na. Dus in Nicaragua een duidelijk teken dat het enthousiasme om een of ander reden verdwenen is. Maar duidelijk en rechtstreeks kunnen ze dat niet aangeven. Alleen op een indirecte manier. Natuurlijk geef je iemand wel even tijd om echt te tonen dat het niet werkt. Dus zo was ik weer twee weken verder. Daarna kwam ik in contact met Ismael. Wat kwam ik blij na dat eerste gesprek thuis! Maar ook hier kwam geen vervolg. Een extra bezoekje diende alleen maar om de illusie gaande te houden. En we waren weer drie weken verder.
Bingo?
Via via kwam ik in contact met Ronald. Ook hij leek enthousiast. Had 100 en 1 ideeën hoe onze facebookpage onder een wijder publiek onder de aandacht te brengen. Zodat ik bij mezelf dacht: als je alleen maar kan zorgen dat de page regelmatig geactualiseerd wordt, ben ik al blij……
Het resultaat? Ziet u zelf op onze facebookpagina. (Red. En geef ze dan meteen een like en een recensie 🙂 )
En zo kunnen we nog wel even doorgaan
Zo zijn er meer voorbeelden die aangeven hoe moeizaam vooruitgaan kan gaan. Een motto dat in dit soort situaties geldt: als het moeilijk kan, waarom dan makkelijk? Een ander voorbeeld van iets wat veel tijd heeft gekost is het vinden van mensen die in de nacht slaapdienst kunnen draaien als Mayela of ik een vrije nacht hebben. Want ons principe is dat er twee mensen in het gemeenschapshuis moeten slapen. Als er wat gebeurt, richt de ene zich op de urgente situatie. En de ander bekommert zich om de rest. Anderzijds zat het in de pijplijn dat misschien Estella bij ons zou komen wonen. Een jonge vrouw die veel ondersteuning nodig zou hebben. Zolang we open staan voor nieuwe bewoners waarvan we niet weten welke ondersteuning ze nodig hebben, moeten we voorbereid zijn op wat op onze weg komt.
Ook hier heeft de zoektocht weken geduurd. Ondertussen vulde Luz Milda uit het bestuur enkele gaten. Totdat ik doña Paulina tegen het lijf liep, die me een goede kracht leek. Maar ja, ze had een oude vader, waarvoor ze zorgde. En alhoewel ze twee keer een slaapdienst deed en het aangenaam vond, ging haar vader tegenwerken. Dus toen was haar beslissing snel gemaakt.
Voorkomen is beter dan genezen
Ja, want deze zoektocht geeft aan dat de kandidaten dun gezaaid zijn. Dus dat we beter op safe kunnen spelen. Omdat we opeens de keus uit twee geschikte kandidaten hadden, draaien we vanaf deze week met een optimale bezetting, waarbij de twee kandidates elkaar afwisselen. Nu maar hopen dat beiden de proefperiode door komen!
