6 juli 2021
Querido Jeroen, querido Niko,
Na 5 jaar gepland, en een jaartje extra, is het dan zover, je stapt uit het bestuur van Vivir Juntos.
Ik herinner me 6 jaar geleden. Ik woonde nog in Leiden en had mijn plannen om naar Nicaragua te gaan om mee te werken aan het opzetten van een gemeenschapshuis. En ik zocht steun om die plannen realistischer te laten zijn. Steun in de vorm van mensen die een bestuur wilden vormen van een stichting, met als doel geld in te zamelen voor dat werk. En jij zei Ja! Je had een bepaalde band met Nicaragua, je kende de economische moeilijke situatie daar en je wilde je steentje bijdragen aan de droom.
En van het een kwam het ander. We hielden een paar vergaderingen om doel en naam van de stichting te bepalen. We vonden Michiel en Annelies bereid te helpen met het opzetten van de website, het plaatsen en het beheren van facebook en nieuwsbrieven. We zochten een derde kandidate, Diana en de stichting werd legaal vorm gegeven. En Alex kwam op onze weg om te helpen bij fondswerving.
In oktober 2015 ging ik naar Juigalpa, om aan de andere kant mee te helpen de vorm en inhoud van Fundación Ruach te bepalen. Een hele uitdaging. Aanvankelijk met een enthousiast bestuur hier. Maar in de loop der tijd veranderde de inzet en die actieve houding. Ook door de COVID en de socio-politieke situatie in Nicaragua staan we momenteel niet op een hoogtepunt in ons bestaan. Maar dit jaar kunnen we het 5-jarige bestaan van de Fundación vieren. En we gaan door en blijven, binnen alle beperkingen, zoeken naar stabilisering en uitbreiding.
Jouw inzet deze jaren is voor de Fundación Ruach van immens belang geweest. Door jouw inzet was er in Nederland een achterban betrokken bij ons werk en kwamen giften binnen. Zonder jouw inzet was het nodige geld om te kunnen functioneren niet jaarlijks bij elkaar gebracht.
Maar door je inzet gaf je mij ook de morele ondersteuning om hier, met alle downs en ups, door te gaan. En kon ik bepaalde zaken aankaarten die mij zorgen baarden, waardoor er meer opties tot handelen waren. Het teamwerk gaf mij energie.
Ik ben je dankbaar dat je onze huisgenoten een `eindelijk thuis` hebt kunnen geven en mee geholpen hebt, dat clubgenoten hun talenten hebben kunnen ontdekken. En dat we in Juigalpa bewustwording aan het kweken zijn, dat mensen met een intellectuele beperking echt de moeite waard zijn en recht hebben op een menselijk bestaan.
Ik ben blij dat er nieuwe mensen in de startblokken staan, die je taken over kunnen nemen, waardoor je ook met een gerust hart en vertrouwen het schip kunt verlaten.
Mijn woorden van dank vallen in het niets bij wat je hebt gegeven. Toch is dit schrijven een schamele poging daartoe. In naam van alle begunstigden van Fundación Ruach, maar zeker ook in mijn naam, MUCHISIMAS GRACIAS!
Ter herinnering aan deze periode in het bestuur het boek van Adam, een ervaring in een gemeenschapshuis. En ik hoop dat het plan ons in Juigalpa te bezoeken, op je wenslijst blijft staan!Un abrazo fraternal,
Astrid Delleman
