Vanochtend ging ik Juigalpa in, om wat boodschappen te doen en wat zaken te regelen. Ik neem dan vaak een collectieve taxi heen, bergopwaarts, en begin van daar mijn looproute om zoveel mogelijk het een en ander te combineren, de tijd en gelegenheid benuttend dat ik van huis ben.
Hier lopen mensen heel wat af. Fietsen is niet populair en Juigalpa is redelijk heuvelachtig wat het fietsen ook niet zonder meer ontspannend maakt. Stadsbussen rijden onregelmatig en weinig. De collectieve taxi´s zijn qua snelheid een redelijk alternatief, maar voor velen een luxe die ze niet geregeld kunnen gebruiken.
Het voordeel van lopen in het centrum is dat ik altijd bekenden tegenkom. Mensen die mij nog kennen uit de eerdere jaren dat ik hier heb gewoond en gewerkt. En die gelukkig een goede indruk en herinnering aan me hebben bewaard! Een praatje wordt dan snel gemaakt. Voor mij werkt dat mee aan mijn welbevinden hier. Ik heb een sociaal netwerk van kennissen en vrienden om me heen. En daarbij de luxe dat ik ook buiten Nicaragua vrienden en contacten heb, waardoor ik mij gesteund voel, evenals door mijn dochter en familie!
Een ander element dat meewerkt aan mijn welbevinden is het project dat we met elkaar vorm geven: zowel het feit dat we wat toevoegen wat de moeite waard is, als dat ik me daarin voel als een vis in het water. Ik ben dankbaar voor het goede dat gebeurt, en ik probeer de lessen te leren van wat te moeizaam of niet goed gaat. Want er is geen voorspoed zonder tegenspoed!
En zoals Ghandi zei: ´belangrijke doelen eisen spirituele inspanning of zielskracht´. Voor mij is meditatie daarbij belangrijk maar ook het dagelijkse leven als plaats om te oefenen, om God te ontmoeten. En daardoor meer en meer stoppen met het idee: mijn wil geschiede…. Ik sluit niet uit dat andere elementen hun steentje bijdragen, maar deze staan in de top 10!
Wat zijn de ervaringen die hun invloed hebben op het ´wee´? Wonen en werken lopen door elkaar. Dus het hebben of nemen, of kunnen nemen van vrije tijd is geregeld een probleem. Te meer doordat we werken met mensen die van goede wil zijn maar nog in opleiding zijn. Aan samenwonen is inherent het inleveren van bepaalde wensen of voorkeuren. En waar ik zeker nog een oplossing voor moet vinden: in feite heb ik geen rustige plek meer waar ik me terug kan trekken als ik een vrije dag heb, even zonder anderen om me heen, omdat mijn thuis het gemeenschapshuis is….
Ter afsluiting een paar zinnen van H Stolp:
De keuze is dus niet de weg, want die koos jou.
De keuze is de wijze hoe die te gaan.
Met onwil om de kuilen en de stenen,
met verzet omdat de zon een weg
die door de ravijnen gaat, haast niet kan bereiken
Of met de wil om aan het einde van de weg
milder te zijn en wijzer, dan aan het begin.
