Zou het hier zijn? De instelling Pajarito Azul (het blauwe vogeltje) ligt enkele kilometers buiten Managua, richting Leon. En ja hoor, we zijn aangekomen op onze plaats van bestemming. Aylin, de maatschappelijk werkster verwelkomt ons. Ze werkt hier al 15 jaar. Dat ze een gedreven werkster is, merken we aan hoe ze over de bewoners van Pajarito Azul spreekt. En jaren geleden heeft ze een meisje van 3 jaar met een hersenverlamming geadopteerd dat hier woonde.
Herinneringen
In de jaren ’90 ben ik hier eerder op bezoek geweest. Ik weet nog goed dat ik er aangedaan van wegging. Ik denk weer terug aan de grote zaal met veel kinderbedjes met hoge spijlen, die moesten voorkomen dat de kinderen er uit vielen. En ik voel weer de institutionele sfeer. Men deed wat men kon, maar de mogelijkheden waren beperkt, door de vele kinderen en de weinige verzorgsters.
Destijds was het de enige instelling waar kinderen met een beperking opgevangen konden worden als zij niet meer thuis of bij familie konden wonen. Pajarito Azul bood hen een nieuw thuis. En hoe beperkt die thuissfeer ook was, er waren tenminste mensen die naar hen omkeken en die in hun basisbehoeften voorzagen. Inmiddels is er slechts één andere instelling bijgekomen in heel Nicaragua.
“Op de kale vloer liggen jongens met een hersenverlamming.”
2016
Pajarito Azul ziet er nu heel wat leefbaarder uit. Er wonen momenteel zo’n 80 mensen met een beperking in de leeftijd van 3 tot 70 jaar. De bewoners zijn in groepen van 11 á 12 gedeeld. De meisjes leven gescheiden van de jongens. Elke groep zitten samen in een soort huisje, dat ingericht is op hun behoefte aan ruimte. Wel is er slechts 1 verzorgster per huisje…
Als we de jongens bezoeken, blijken zij nog wel op een afdeling te wonen. Hun bedden zijn afgescheiden door een schot. Op de kale vloer liggen jongens met een hersenverlamming. Hoewel ze goed zijn gekleed is het triest om ze daar te zien liggen, in afwachting van iemand die hen aandacht zal geven.
Hier, in Pajarito Azul, wonen mensen met sterke beperkingen. Zij hebben in hun leven weinig stimulering gekregen. En waarschijnlijk evenmin waardering.
“Wat zou je de bewoners graag meer gunnen.”
Indruk
Ik zie dat de instelling in haar 22-jarig bestaan een hele ontwikkeling heeft doorgemaakt. Ze zijn heel creatief geweest in het vinden van ondersteuning; zowel in Nicaragua als daarbuiten. De verzorgers bieden veel aan deze mensen met een beperking, die daardoor in een bepaalde mate een menswaardig leven hebben gekregen. Ze doen wat ze kunnen, met de weinige middelen die ze hebben. De overheid en instellingen dragen nog steeds te weinig bij. Ze laten hulp voor deze doelgroep over aan het persoonlijk initiatief.
Wat zou je de bewoners graag meer gunnen: een echte huiselijke, empathische sfeer, waar een ieder zich thuis kan voelen! Meer handen om een ieder te verzorgen en liefdevol te benaderen. Dat ze gewaardeerd worden om wie ze – in wezen – zijn! Onze droom wordt er alleen maar sterker door!
Astrid Delleman
i.s.m. Stichting Vivir Juntos
