In het vorige blog heb ik een overzicht gegeven van onze gezondheidstoestand gedurende dit half jaar, zoals ik het heb beschreven in mijn half jaarlijkse werkverslag. Het voordeel van een werkverslag is, dat je het een en ander op een rijtje moet zetten. Mooi is ook, dat het een overzicht geeft van wat we zoal doen, beleven en hoe het ons gaat. Daarom wil ik opnieuw een stuk uit dat verslag delen, dit keer over hoe er, met name in het gemeenschapshuis, aan begeleiding en opleiding van de medewerksters wordt gewerkt.
Ter herinnering: de medewerkers die bij ons werken komen meestal zonder enige ervaring binnen, omdat er hier geen opleidingen bestaan om met mensen met beperkingen te leren werken. Het is dus aan mij om in een zo kort mogelijke tijd, de medewerkers voldoende gereedschap in handen te geven zodat ze bij kunnen dragen aan het welzijn van onze huisbewoners en aan de kwaliteit van de zorg. Daarbij is mijn insteek dat elke professionele ondersteuning ook een persoonlijke ondersteuning is, omdat wat je leert in op je werk, je ook in je persoonlijke leven toe kan passen. En dat gebeurt! En de medewerksters waarderen dat zeer.
Wat doen we zoal?
Elke maand geef ik een training aan het team. De thema’s kiezen we samen. De training wordt gedaan op een donderdagochtend wanneer we iedereen hebben ingeroosterd, van 8-10 uur. We hebben de afgelopen tijd verschillende onderwerpen behandeld. Zoals aandachtig leren observeren en hoe een stappenplan uit te werken om een gesteld ontwikkelingsdoel bij één van de huisgenoten te kunnen bereiken. Hieronder licht ik nog een aantal onderwerpen toe.
Supervisie
Sinds een tijdje ben ik begonnen met de methode dat de medewerkers elkaar superviseren. Supervisie (in Nederland gebruiken we het woord ‘ intervisie’) is hier een onbekend thema. Men is gewend dat er gecontroleerd wordt door de baas. Maar dat er wordt gekeken naar sterke en zwakke punten, op grond waarvan er suggesties worden gegeven tot alternatieven, waar je over na kunt denken, is iets volkomen nieuws. In het begin kostte het dan ook moeite dat men inderdaad elkaar durfde te ´bekritiseren´. Maar inmiddels is men open komen te staan voor de meerwaarde die een supervisie heeft. Natuurlijk is het een thema, wat ik af en toe in opleidings- momenten versterk en evalueer.
Hoe gaat het superviseren in zijn werk?
Een keer per week geven we deze wederzijdse supervisie. Men kiest zelf op welke momenten van de dag. Het is een oefening in: leren observeren en waarderen, met criteria, het werk van de ander; met aandacht voor goede en zwakke punten. Afspraak is dat ze de resultaten schriftelijk opschrijven, met een suggestie en compliment. Voordat ze dit cadeautje aan de gesuperviseerde persoon geven, bekijk ik of de supervisie (feedback) duidelijk is beschreven en goed verwoord.
Evaluatie
Daarnaast houden we met een bepaalde regelmaat een evaluatie van hoe we als team functioneren. Een ieder doet huiswerk en beantwoordt een aantal vragen. Tijdens de bijeenkomst bespreken we die antwoorden en komen tot conclusies, kijkend naar zwakke en sterke punten in het team functioneren. Waarbij we ook het element versterken van de persoonlijke verantwoordelijkheid;
Tijdens een werkdag draag ik reflecties en observaties aan om iedereen te stimuleren hun werk te waarderen en waar mogelijk te verbeteren (coaching on the job).
En verder
We hebben ook goed met elkaar gekeken naar de stimuleringsactiviteiten die we hebben opgesteld voor elke huisbewoner. We hebben gereflecteerd op de behoeften van elke huisgenoot, wat we kunnen bieden, op welk tijdstip we het kunnen geven, etc. Het bleek dat we soms te ambitieus waren en de onze opgelegde taken niet konden vervullen.
Dat levert natuurlijk ook aanpassingen op en het zoeken naar strategieën voor het verbeteren van de kwaliteit.
In de loop der tijd heb ik steeds meer op schrift gesteld over ons doen en laten. Naar behoefte, omdat naarmate je met meer mensen werkt, de lijn duidelijk moet zijn en een ieder niet naar eigen goeddunken kan handelen. Zo hebben we bv. een overzicht van de afspraken die we maken tijdens onze dagelijkse vergaderingen. Hebben we een controleschriftje wanneer wie welk medicijn aan wie heeft gegeven. In maart heb ik een formaat ontwikkeld om de voortgang en moeilijkheden van de stimuleringsactiviteiten bij een ieder op een meer concrete manier vast te leggen; en tijd te besparen bij het invullen. Het team is zich er meer van bewust dat ze in millimeters van vooruitgang moeten denken, door de beperkingen van een ieder, in plaats van in grotere passen van vooruitgang.
Met hulp van Sari, een vrijwilligster, is aan het onderwerp van de ‘chakra’s´ gewerkt. In januari, februari, maart behandelde we elke maand een chakra en het belang ervan; aangevuld met oefeningen. Een heel nieuw onderwerp voor het team (en ook voor Nicaragua) maar ze vonden het geweldig. Door het coronavirus is er tot nu toe geen vervolg op gegeven.
Tot slot
We stimuleren, dat de medewerkers blijven studeren. Ana begon in februari haar verpleegcarrière op de zaterdagen. Maar vanwege het coronavirus, en het niet goed georganiseerd zijn van het alternatief wat de universiteit bood, besloot ze na een maand te stoppen.
Ikzelf heb weer een online cursus afgerond. Opnieuw een cursus van negen maanden, met het thema ´familieopstellingen´. Nuttig in mijn begeleiding van medewerkers in hun persoonlijke processen, evenals mensen die mij zoeken als psychologe. De presentieweek waar vooral het praktische deel aan de orde zou komen, eind maart werd door het coronavirus afgezegd. In afwachting van wanneer het weer aangeboden wordt; en we weer kunnen reizen (hier is het vliegveld tot zeker augustus nog gesloten).
Het is een stimulerend onderdeel van mijn werk, mensen bewuster in hun werk en leven te helpen worden. Voor meer rust op de werkvloer en in hunzelf!
