Het is half twee in de nacht. Don Elmer haalt me prima op tijd op om me naar Managua te rijden. Eva, die in de activiteitenclub met de deelnemers werkt, staat ook al te wachten. We gaan naar Managua om daar om vijf uur de bus te pakken naar Honduras, Tegucigalpa. De kaartjes hebben we al op zak. Het is een speciale bus die de Midden Amerikaanse landen aandoet (zie foto).
Praktische ervaring opdoen
Ieder jaar geven we twee leden van onze Fundación de gelegenheid naar een Ark-gemeenschap te gaan. Want we werken in de lijn van de internationale gemeenschap de Ark, maar – zeker de nieuwe medewerkers – weten onvoldoende wat dat precies inhoudt. En dan is het zeer verhelderend om een weekje mee te kunnen leven en zo te ervaren wat de missie en visie van de Ark is. Honduras is het dichtstbijliggende land met een Ark-gemeenschap en zij hebben bovendien 40 jaar ervaring. In de regio zijn verder Ark-gemeenschappen te vinden in Mexico en Haïti. Maar dat is voor ons verder weg.
Dit jaar hadden we er voor gekozen om niet de leden van het bestuur -zoals vorige jaren- maar medewerkers de gelegenheid te geven naar Honduras te reizen. Een werkster van het gemeenschapshuis en één van de activiteitenclub. Maar Silvia moest eind juni een operatie ondergaan. Haar herstel nam meer tijd in beslag dan gedacht, zodat ze onvoldoende hersteld was om een lange reis te kunnen ondernemen (12 uur in de bus). Daarna viel de keus op Carmen. Die was enthousiast. Maar haar vader moest in het ziekenhuis opgenomen worden waardoor ze afzag van de gelegenheid. En toen mocht ik.
Verblijf
Gedurende een week was ik te gast in huize Nazareth (zie foto). En Eva in huize Isabel. We mochten ons thuis voelen door het hartelijke gedrag van de huisgenoten en meehelpen waar we de mogelijkheid zagen. Overdag gingen we mee naar hun activiteitenclub. Een groot deel van de deelnemers van de club zijn dezelfde mensen, die ook in de huizen wonen. Daarnaast zijn er in de club nog een aantal deelnemers uit de buurt. We waren aanwezig bij de viering van een jarige; bij het afscheid van een medewerksters (ja, ook daar heeft men te kampen met verloop van medewerksters in de huizen) en bij hun dagelijkse vieringen. Een groot deel van de tijd heb ik benut om zoveel mogelijk betrokkenen bij het werk te spreken: leden van het bestuur, medewerkers in de huizen, in de club, een ouder, de coördinatrice van het huis en de club. Met als gevolg dat ik een mooi lijstje met ideeën heb, waar we aandacht aan moeten besteden in ons werk of wat anders, beter, of aanvullend kan.
Afstand
Daarnaast was het heerlijk om even afstand te nemen van mijn eigen werk. Even geen verantwoordelijkheden en een ´to do list´ per dag. Daar was ik aan toe na de intensieve julimaand van verhuizing en aanverwante zaken. En het opnemen van José.
Ook was dit een goed testcase, om te ervaren hoe sterk Jonathan weer in zijn schoenen staat, zonder mijn aanwezigheid. De verhuizing naar Nicaragua had hem toentertijd, tot mijn verrassing, behoorlijk uit het lood geslagen. Na mei 2016 kwam daar een nieuwe verhuizing bij, nieuwe bewoners, wisselende medewerkers. Zeker voor iemand die autisme heeft, behoefte aan structuur en regelmaat, een hele opgave. Plus dan ook nog het hebben van een intellectuele beperking waardoor je minder begrijpt wat er gebeurt, hoe en wanneer: een master-examen!
Gelukkig, deze week, was alles naar wens verlopen. Dat zegt iets over Jonathan. Dat zegt iets over de medewerksters die voldoende weten hoe op hem in te spelen. En dat geeft mij meer armslag om andere plannen uit te kunnen voeren, waarover in deze nieuwsbrief meer.
