Doña Myriam en haar huidige partner zijn thuis (in zijn huis) als we op de afgesproken tijd aankomen. Mijn bezoek is aangekondigd met de reden dat we huisbezoeken doen om de situatie van mensen met een beperking beter in kaart te brengen. En om te horen waar de families behoefte aan hebben.
Doña Myriam blijkt 9 kinderen te hebben gehad, waarvan er twee inmiddels zijn overleden. En twee van haar kinderen zijn geboren met een beperking. Loyla is nu 38 jaar en Daniel 33. Grenzend aan het eenvoudige huis van de partner wonen de twee, sinds vijf jaar, in een afgescheiden onderkomen dat is opgetrokken van hout en plastic. Een kleindochter van Doña Myriam heeft daar een eigen kamertje en geeft de hoogst noodzakelijke verzorging aan Loyla en Daniel, tegen kost en inwoning. Doña Myriam is wat ziekelijk en woont bij een dochter in, in een andere wijk. Ze werkt drie dagen in de week als schoonmaakster in het ziekenhuis, waardoor ze in ieder geval een bepaald inkomen heeft. Haar nieuwe partner heeft geen klik met Daniel en Loyla en komt liever niet met hen in contact.
Loyla en Daniel
Moeder is niet erg spraakzaam. De antwoorden op mijn vragen zijn kort en we komen niet echt tot gesprek. Deze twee kinderen zijn nooit naar school geweest. Ze kunnen wel lopen, maar praten niet. Ze komen nooit de deur uit. Ze slikken geen medicijnen en los van een griepje zijn ze goed gezond. De andere broers en zussen kijken niet naar deze twee om. Van niemand ontvangen ze bezoek. Van organisaties heeft ze nooit ondersteuning ontvangen voor haar twee kinderen. En ja, wat er met dit tweetal zal gebeuren als zij komt te overleden? Geen idee…
We mogen een kijkje nemen bij Daniel en Loyla. De foto spreekt voor zich. Ze zitten in een vertrek waar als enig meubelstuk een houten bed staat. Daniel zit gehurkt op de grond, met zijn vingers te spelen en reageert niet als hij aangesproken wordt. Loyla zit op de bedrand en er is iets van contact te maken. Maar grotendeels kijkt zij glazig voor zich uit en peutert in haar neus. Er is geen duidelijke band merkbaar tussen moeder en kinderen. Ze beschouwt de kinderen als mentaal ziek en ziet geen taak voor haar in de zorg van de kinderen. Ik vraag of ze van koekjes houden. Zeker antwoordt moeder, maar ik moet wel het papier eraf doen anders eten ze die met koekjes en al op. Beiden reageren wanneer ik de koekjes voor hun neus leg. In één hap worden die, door beiden, opgeschrokt …
In de kiem gesmoord
Recht op een menswaardig leven? Wiens verantwoordelijkheid is het om dat te garanderen? Op de een of andere manier is de liefde van deze moeder naar haar kinderen gefrustreerd geraakt. En op een of andere manier is er te weinig ondersteuning voorhanden geweest om het contact tussen ouder en kinderen tijdig en positief vlot te trekken. En de gevolgen voor Daniel en Loyla? Dramatisch! Twee levens die in potentie mogelijkheden hadden tot een zekere bloei te komen. Maar wiens ontwikkeling door gebrek aan zorg, liefde en stimulering in de kiem is gesmoord. Die weg zijn gestopt en voor niemand van waarde lijken. Zou ons project iets voor hun kunnen betekenen? De tijd moet het leren!
Astrid Delleman
i.s.m. Stichting Vivir Juntos
