Alles zit mee. Als we met de boot vanuit San Carlos in Saballos aankomen is het pas 14:00 uur. Bovendien de bus staat klaar om ons een uur verdergaand te brengen. Dus we kunnen met gemak doorreizen naar het gehucht ‘Monica’, ergens in de binnenlanden.
En als we uitstappen in het gehucht ’20’ staat don Napoleon met zijn zoontje al klaar met de paarden om ons te begeleiden bij het laatste deel van het traject. Wij zitten en zij lopend, want zij kennen de weg goed, met alle gaten en modderpoelen. De weg gaat heuvel op en af, is soms goed begaanbaar en soms een modderpoel, waar het paard tot in zijn borst in wegzakt. Gelukkig heb ik mijn regencape bij me, want af en toe valt een bui. Als de zon ondergaat, om 18:00 uur, komen we moe maar voldaan bij hem thuis aan.
Tante Anita
Ik onderneem deze lange reis omdat een jaar geleden tante Anita bij ons langs kwam, toen ze op zoek was naar een opvangplek voor haar neef en nicht die in de binnenlanden van Rio San Juan woonden. Zoals ons beleid is, staan we open voor een ieder met intellectuele beperkingen die op onze weg komt, zolang we nog plek hebben in ons gemeenschapshuis. Wanneer iemand bij ons komt, maken we altijd een kennismakingsbezoek bij de persoon thuis, om een eigen indruk te hebben van de nood tot opvang. Maar we hebben het niet eerder bij de hand gehad dat van zo ver men ons hulp komt vragen. Dus vroeg ik tante Anita om een brief van de arts ter plekke of een pastoor/dominee te vragen, ter ondersteuning van haar aanvraag. Dit zou me de gelegenheid geven een reis naar haar neef en nicht te verantwoorden. Tante Anita was helemaal akkoord.
Maar door de omstandigheden van het leven verdween ze uit ons leven. Tot twee maanden geleden. Toen begon ze weer geregeld te bellen. Dat leidde ertoe dat ze, een dikke maand later, met haar broer op bezoek kwam, de vader van Helena en Manuel. Met de nodige papieren van arts en pastoor, waardoor in aanwezigheid van de voorzitter van de Fundación we gelijk een afspraak planden dat ik ‘langs’ zou komen. Het zou een reis van drie dagen worden: bijna anderhalve dag voor de heenweg, en de rest om daar te zijn en de terugweg. Tante Anita zou me vergezellen.
Gastvrijheid
In dit deel van Nicaragua waan je je in een ander wereld: veel heuvels, veel groen, weinig huizen. En toch af en toe een gehucht. Prachtige uitzichten vanaf de heuvel waarop het huis stond, gemaakt van hout. Vrijwel geen huisraad. De keuken was het meest bevoorraad (pannen en bekers, borden en bestek) en een houtvuur waar op gekookt wordt. In de woonkamer slechts 1 tafel en een bank om op te zitten. En 1 lampje aan het plafond. Dus ook geen tv. Wel een radiootje. Verder een paar slaapkamers met een bed. En dat was het. Dus geen wc. Geen badkamer. Laat staan een logeerkamer. Tante Anita en ik mochten in het tweepersoonsbed van don Napoleon en zijn huidige vrouw slapen. Dus het was een goede oefening in flexibiliteit. Maar gelukkig ben ik inmiddels wel wat gewend. We werden hartelijk ontvangen en het was een genoegen die korte tijd daar te gast te zijn!
Helena en Manuel
Als resultaat van mijn bezoek verwachten we komende week dat Manuel en Helena, beiden begin 30, onze nieuwe huisgenoten gaan worden. Dat zal voor hen en ons een hele uitdaging zijn, om in een zo kort mogelijke tijd goed op elkaar ingespeeld te raken. Maar we gaan die uitdaging graag aan. In een volgend blog zal ik Helena en Manuel voorstellen. Dus word vervolgd.
