Zo zitten we in Ecuador, en zo zitten we weer in Juigalpa. Ongeveer hetzelfde klimaat, dezelfde tijd (slechts 1 uur verschil), dezelfde taal, maar verder een wereld van verschil. Guayaquil een wereldstad van ongeveer drie miljoen mensen, in vergelijking met Juigalpa, een provinciestadje met rond de 80.000 inwoners.
Als ik terug kom begint net mijn vrije weekend en zit ik weer in het huis waar op werkdagen het kantoor en de activiteitenclub functioneren, maar dat in het weekend míjn ruimte is. Want dan mag ik er in alle rust mijn vrije dagen doorbrengen. Dus dat is heerlijk omschakelen.
Ik geniet na van de goede periode die Jonathan en ik in Guayaquil hadden. Dit keer logeerden we er bij Daniella, dochter en zus, en haar vriend. Ze kwamen ons van het vliegveld halen. De foto van Jonathan spreek voor zich!
Het was een vakantie in het kader van gezinshereniging. Zeker voor Jonathan, die door zijn beperkingen (autisme en intellectuele beperking) niet echt contact kan maken door de telefoon of Skype, is het elkaar weer meemaken des te belangrijker. Er was alle tijd voor elkaar. En voor de vriendinnen die we er nog hebben van de periode 2003-2006 dat we in Guayaquil woonden. Vooral met de vrouwen die in Jonathans thuis-stimuleringsteam zaten, dat ik aanstuurde, zijn sterke, warme banden blijven ontstaan. Met een ieder heeft Jonathan een liedje of een zin, die hun band karakteriseert en waar beiden aan gehecht zijn geraakt. Het is ontroerend om te zien hoe beiden ervan genieten op die manier met elkaar te communiceren.
Terug
Een mooi resultaat van de vakantie is ook dat Jonathan sinds die tijd veel meer ontspannen is. Hij heeft een beperkte woordenschat (ongeveer 500 woorden) dus kan moeilijk aangeven wat hij voelt of wenst (als het niet met het dagelijkse te maken heeft). Maar het lijkt of hij zich des te bewuster is dat zijn zus er nog ergens is. Dat klinkt misschien vreemd. Maar bv. zijn periode in Nederland is definitief (voor zover dat woord in het leven bestaat) voorbij. Met hem kan ik niet op ‘vakantie’ naar Nederland, omdat hij dan zou verwachten dat daar nog een huis staat waar hij woont en een activiteitencentrum waar hij weer naar toe kan. Dus zijn leven van vroeger op kan pakken. Los van het feit of hij dat echt zou willen. Maar hij is door zijn beperkingen een man van de gewoonte en regels. Dat is triest door banden die Jonathan ook in Nederland heeft met bepaalde mensen. Maar daar kunnen we geen vervolg meer opgeven. Ergens voelt ook Jonathan dat stukje verlies.
Wennen
Toen we drie jaar geleden aankwamen, is hij – na drie maanden heel tevreden in Juigalpa te hebben gewoond- een paar maanden sterk van slag geweest. Doordat hij ergens besefte dat ons verblijf in Juigalpa niet een vakantie was, zoals hij gewend was, maar dat we hier woonden. Beetje bij beetje is hij door dat proces van assimilatie en acceptatie gegaan. En heeft de knop voor een groot deel om kunnen zetten en zich kunnen aarden in zijn nieuwe werkelijkheid.
Elk willekeurig persoon zou moeite kunnen hebben met een immigratieproces. Zeker, zoals in het geval van Jonathan als je ‘meegaat’ (want het was mijn keus). Dat geldt dus ook mensen met beperkingen, die enigszins bewust in het leven staan. Maar dat óók zij de sterkte in zich hebben om daar goed door heen te komen -zij het met de nodige ondersteuning- is mooi om mee te maken.
Dus Jonathan is tevreden dat hij weer thuis is. Ook al moet ik wel in zijn agenda schrijven, zij het een twintigtal pagina’s verderop (om aan te geven dat het nog even duurt), dat er weer een vakantie aan zal komen en dat we dan zijn zus gaan bezoeken!
