Dat gaat zeker op in een land als Nicaragua. Volgens mijn agenda* zou het vandaag een drukke dag worden.
De ene afspraak na de andere. Daardoor zou ik weinig toe kunnen komen aan allerlei administratief werk, wat ook nodig moet gebeuren, ter voorbereiding op de cursus die we zaterdag hebben met een advocate uit Managua.
Ritme van alledag
Onze dag begint in de regel om 6 uur. Alle werkzaamheden verlopen inmiddels heel gestroomlijnd: Loyda douchen en aankleden, Daniel volgt. Jonathan is inmiddels aangekleed en vermaakt zich met een puzzel waar Anielka hem bij helpt. Ik maak ondertussen het ontbijt voor een ieder klaar. Juana komt en gaat graag de tortillas kopen. De tortillas, die we nuttigen, worden bij de overbuurvrouw gemaakt: maispannenkoekjes, die het lekkerst zijn als ze net gebakken zijn (zie foto). Inmiddels is het 7 uur en gaan we aan tafel.
Dagelijkse vergadering
Na het ontbijt heeft weer ieder haar werkzaamheden waarna we opnieuw om 8 uur aan tafel zitten. Maar dit keer voor de dagelijkse vergadering: om de bijzonderheden van de dag door te nemen, te evalueren wat eventueel beter kan, om nieuwe ideeën te ontwikkelen hoe Daniel of Loyda, die behoorlijk passief zijn, meer te kunnen stimuleren, waar we alert op moeten zijn bij Jonathan, om onze samenwerking te evalueren etc. etc. De vergadering begint altijd met een meditatief moment, dat wisselend door de medewerksters wordt voorbereid: het zij met een stukje uit de bijbel, een spreuk waar iemand tegen aan liep, een lied dat iemand raakte etc. waar we ons , door te luisteren en gesprek, samen door willen laten raken.
Veldwerk
Dit keer had ik na de vergadering een bezoek gepland, met Ana Alicia, de voorzitter, om een mogelijke kandidaat-huisgenoot te bezoeken. We hebben nog een leeg bed in huis en al een tijdje staan we open voor een nieuwe bewoner. Maar zoiets laat zich niet dwingen. En het is des Arks eigen te vertrouwen dat de juiste persoon, op het juiste tijdstip, op je pad zal komen.
Sergio
We waren onder de indruk hoe de nicht van oom Sergio al jaren lang voor hem zorgt en zeer inventief is geweest in het aanpassingen doen in haar huis. Want oom Sergio kan niet lopen, maar beweegt zich zeer snel op handen en voeten door de ruimte. Zo kan hij zelf in zijn lage bed komen, doet zijn behoefte op een aangepaste lage latrine en heeft ook een tafeltje op de goede hoogte om makkelijk te kunnen eten. Het is bewonderenswaardig hoe Johanna en haar man dit allemaal voor elkaar hebben weten te krijgen! Door omstandigheden zijn ze op zoek naar ondersteuning voor de opvang van oom Sergio, waardoor ze bij ons terecht kwamen. Het is duidelijk door alle aanpassingen dat wij niet zonder meer Sergio in huis kunnen nemen. Maar tussen Ja en Nee zit natuurlijk nog een grote ruimte met alternatieven! Dus we vertrekken met een ´Tot ziens´.
Middagprogramma
Ik ga door naar de activiteitenclub. Na een vergadering daar met Heydis, de verantwoordelijke, is het tijd om naar het gemeenschapshuis te gaan. Want het is bijna half een, dus etenstijd. Na een siesta breng ik Jonathan lopend naar Luzmilde, die huiswerkbegeleiding geeft aan kinderen in de lagere schoolleeftijd. Jonathan is daar graag en de jonge kinderen staan erg open voor hem. Als ik (alleen) thuis kom verwacht ik Carmen om haar verder in te wijden in ons werk. Per mei is ze onze nieuwe part -timer. Maar ze is zo enthousiast dat ze vrijwillig wat middagen komt om alvast kennis te maken. Tegen haar gewoonte in komt ze niet en belt ze ook niet af.
No show
Als het 5 uur is realiseer ik me dat doña Yolanda, de moeder van Loyda en Daniel, ook niet gekomen is. Hoewel ze dat wel aan had gegeven. In de regel komt ze twee keer per maand haar kinderen bezoeken. Terwijl ik het gesprek aan ga met Luis Miguel, die sinds twee weken naar mijn consult komt i.v.m. spanningen met zijn moeder (ik doe hier onregelmatig dit soort activiteiten) ben ik benieuwd of Jorge met zijn honden is gekomen, om te zien wat het contact met honden Daniel en Loyda doet. Van Jonathan weet ik, dat hij erg open staat voor honden. En honden eerder uit zijn buurt blijven, omdat hij ze zoveel aan wil raken, dan dat hij uit de buurt van de honden blijft! Maar als ik Luis Miguel uitlaat, blijkt dat ook Jorge zijn afspraak niet na is gekomen…
Afspraak is een intentie…
Frustrerend dat zaken niet lopen zoals verwacht? De clou is dat je niet meer verwacht, dat zaken lopen zoals gepland is. Maar een houding aan leert nemen van: we zullen wel zien. Om mee te gaan met de flow, met wat zich al dan niet aandient. Ik heb mijn dag nuttig besteed en heb veel administratief werk kunnen doen. Hier leer je makkelijker te relativeren. En zeg nou zelf: hoeveel controle hebben we over ons leven? Als dat mogelijk was, hadden we toch heel veel dingen anders gepland?! Het betekent niet dat ik geen horizon voor ogen houden. Maar dat ik besef dat er vele wegen naar toe lopen. En dat maakt het leven heel verrassend!
* ja, ik gebruik een agenda, maar vul die zelfden met een activiteit die de volgende week plaats zou moeten vinden, omdat de ervaring heeft geleerd dat “vooruit plannen” hier nauwelijks werkt.
