Momenteel leven we in een land waar je zeker in de grote steden (Managua, Masaya, Leon, Matagalpa, Jinotepe o.a) je leven niet meer zeker bent. Sinds half april zijn er protesten tegen de regering, die dus nu al weer twee maanden aanhouden.
Naast de politie worden terreurgroepen ingezet om de mensen angst aan te jagen waardoor ze hun protesten op zouden moeten geven. Maar het lijkt dat al dat geweld alleen maar meer protest oproept en steeds meer mensen wakker maakt en doet beseffen dat deze president zich niet bekommert om het welzijn van zijn volk. Onder de tot nu toe meer dan 280 doden zijn ook jongeren onder de 18 jaar en enkele baby’s (door rondvliegende kogels)! Als protestmiddel worden er naast de demonstraties ‘barricades’ opgeworpen die het in en uit gaan van steden bemoeilijkt en een impact heeft op de economische situatie in het land.
Barricades
Dat het een pijnpunt is van de regering, bleek in de nationale dialoog waarin ze eisten dat die barricades moesten verdwijnen voordat ze verder wilden praten. De dialoog werd daardoor voor onbepaalde tijd afgelast. Het is daarna weer opgepakt onder leiding van de bisschoppen van de RK kerk, maar door gebrek aan concrete resultaten met name omdat de president geen ‘thuis’ geeft, weer voor onbepaalde afgelast.
Reizen is dus momenteel in Nicaragua bijna onmogelijk. Soms sluit men de barricades hermetisch af, soms laat men om de zoveel tijd (vracht)auto’s door. Dat betekent o.a. dat winkels/markt etc. niet zonder meer bevoorraad kunnen worden. Voor het gemeenschapshuis betekent het, dat we een extra voorraadje eten en drinken, kaarsen et cetera in huis hebben voor als de situatie verder mocht verslechteren. En voor Jonathan, die autisme heeft, betekent het moeilijke weken, omdat hij zijn routine van activiteiten buiten de deur niet altijd heeft wat hem frustreert. Zeker ook het feit dat we niet naar Managua kunnen, om daar bij een vriendin te logeren zoals we elke maand plannen, om hem een ‘vakantie’ te geven van het gemeenschappelijk leven.
‘Wapens’
Ook is één dag het ‘wapen’ van een nationale staking ingezet. Het was een groot succes. Dit zijn de middelen van het volk: protesten, barricades en staking. Ze zoeken geen wapens. De kans op een burgeroorlog lijkt ver weg. Wel zijn er criminele groepen die misbruik maken van de situatie en op kleine schaal op gewelddadige wijze hun belangen veilig proberen te stellen, branden stichten, winkels plunderen en mensen intimideren. Maar de rest van de bevolking probeert dat eerder tegen te gaan, dan dat ze daar aan mee doet.
Sinds maandag zijn de vertegenwoordigers van de mensenrechtenorganisatie CIDH van de Organisatie van de Amerikaanse Staten (OEA) weer in het land. Ze hebben daarvoor zowaar toestemming gekregen van de president. Om een vervolg te geven op hun verslag van mei, toen ze hier ook kwamen observeren. En een lijvig verslag over de doden, gewonden, verdwenen mensen en gemartelden presenteerden met 15 aanbevelingen. Ook komt er nog een afvaardiging van de Europese Unie en van de Verenigde Naties. Maar het lijkt dat het de president niet kan schelen wat ze doen of zeggen. De veroordeling van de rol in het geweld door de regering, ten gehore gebracht door een groot aantal staten in de extra vergadering van de OEA over Nicaragua, waarin de CIDH haar verslag liet horen, werd door de vertegenwoordiger van Nicaragua als ‘subjectief’ afgehandeld.
De regering weigert over vervroegde verkiezingen te praten. Terwijl dát is waar het volk op uit is. Uiterlijk in maart 2019, maar liefst vroeger. Dus waar het uiteindelijk op uit draait, hoe, wat en wanneer, is totaal onzeker.
Het is duidelijk dat veel Nicaraguanen, op een vredelievende wijze, er alles aan doen om veranderingen in Nicaragua tot stand te brengen. Dat ze daarvoor bereid zijn hun leven te geven. Niet omdat ze martelaren willen zijn, maar omdat ze gegrepen zijn door het onrecht dat geschiedt. Gedenk Nicaragua s.v.p. in deze moeilijke tijd!
