Sinds 2015 woon ik met Jonathan in Juigalpa, om mijn steentje bij te dragen aan het project van de Fundación Ruach. Daniella, mijn dochter bleef op dat moment in Nederland achter, om eerst haar bachelor af te maken en daarna haar master te doen. Inmiddels woont ze dichter bij, want twee jaar geleden is ze naar Guayaquil, Ecuador verhuisd.
Daniella is in Nicaragua geboren en heeft de eerste 14 levensjaren in Latijns-Amerika gewoond. Daarna zijn we naar Nederland verhuisd, waarbij de start op de middelbare school (derde klas) zeer moeizaam verliep door gebrek aan ondersteuning. Geleidelijk aan vond ze haar draai in Nederland. Toch voelt ze zich meer Latina dan Nederlandse. Ze is tweetalig opgevoed en spreekt het Spaans en het Nederlands vloeiend.
Vrijwilligerswerk
Op afstand is Daniella erg bij ons doen en laten betrokken. Ze doet ook vrijwilligerswerk voor Fundación Ruach, want ze beheert onze Spaanse website (fundacionruach). Haar taak is het publiceren van nieuws en foto’s over de stichting met name op de facebookpagina. Maar ook ontwerpt ze affiches voor bepaalde evenementen die de stichting heeft, en helpt met crowdfunding.
Daniella zelf aan het woord: “Als er gevraagd wordt waarom ik me inzet voor dit vrijwilligerswerk, is het voor mij makkelijk te beantwoorden. Ten eerste is deze stichting opgezet om een kwetsbare groep in de samenleving te helpen. Een groep die zonder onze hulp geen waardig leven zou kunnen genieten. Een groep die ook het recht heeft om actief deel te nemen in onze samenleving omdat ze veel te bieden hebben. Soms zijn we zo bezig met ons eigen leven, dat we vergeten andere mensen te helpen. Mensen met een beperking herinneren ons dat het leven niet alleen om ons gaat, maar ook om het helpen van anderen, om compassie te hebben en om te focussen op de overeenkomsten in plaats van de verschillen.
Dit vrijwilligerswerk zorgt er ook voor dat ik voldoening krijg in mijn leven. Ik zet me in voor een goed doel en draag zo bij aan een betere wereld. Het is voor mij duidelijk dat door het helpen van andere mensen, je gelukkiger in het leven staat.
En als laatste help ik graag mee omdat mijn familie er bij betrokken is. Mijn moeder en broer wonen in het gemeenschapshuis van Stichting Ruach. Door mijn vrijwilligerswerk voel ik me dichter bij hen en voel ik me betrokken bij de omgeving waar ze wonen; en ik geboren ben”.
Jonathan en Daniella
Hoe is de relatie tussen Jonathan en Daniella? 
Het is in iedere opvoeding een kunst een goed evenwicht te vinden, in het aandacht geven aan een ieder, als je meerdere kinderen hebt. Te meer als je een kind met beperkingen hebt die makkelijk meer aandacht krijgt. Mijn voordeel was dat ik er alert op was.
En dat we Daniella jaarlijks opzoeken is vooral om de band tussen broer en zus levend te houden. Want Jonathan is van het directe contact en weinig van bellen.
Twee jaar geleden schreef Daniella Jonathan een brief. Ik heb gevraagd daar enkele delen uit te mogen kopiëren:
“Jij bent mijn broer. Een bijzondere ziel. Je doet de dingen op jouw manier. Je aarzelt niet om anders te zijn, maar bent eenvoudig en authentiek.
Je leert me dat het magisch is om anders te zijn. De norm verlaten, de parameters verlaten die de samenleving oplegt, mijn comfortzone verlaten. Want daardoor groei ik als persoon, met de snelheid van het licht.
Je leert me onverschilliger te worden, voor wat anderen over me zeggen. Als je iets wilt doen, doe je het, punt. Inclusief je gekke dingen, die niet zo gek voor je zijn: als je de man in het park wilt omhelzen, knuffel je hem; als je het kind, dat op straat voorbij komt, de hand wilt schudden, geef je die aan hem; als je de vrouw wilt begroeten die net als jij op haar ijsje wacht, dan zeg je ´hallo´. Je denkt niet eerst, waarna je handelt; want je handelt door spontane liefde. Ongeacht geslacht, leeftijd, economische status, seksuele voorkeur, huidskleur. Niets van dat alles is relevant in jouw wereld … zoals het hoort.”
Ze eindigt de brief met:
En het allerbelangrijkste: je hebt me geleerd een gevoelig, medelevend en empathisch persoon te zijn. Alleen zo, kon ik je wereld betreden en die beleven. Jouw wereld, die we allemaal in het leven zouden moeten ervaren. Om ervan te leren en bij te kunnen dragen aan waar de wereld zo een grote nood aan heeft: gevoeligheid, mededogen en empathie.
Bedankt voor alles, ik hou van je!
