Woensdag kwam ze op het vliegveld van Managua aan. En zaterdag was er weer vervoer (alles lag stil door de Semana Santa) naar Juigalpa zodat Martine eindelijk was waar ze maanden naar toe had gewerkt: ons gemeenschapshuis in Juigalpa. Wat haar motivatie is en waarom ze is gekomen? Ze stelt zichzelf voor in dit nieuwsbericht. Ze is studente aan de Hoge School Rotterdam, mijn vorige werkplek. Door collega’s van mij is ze ons op het spoor gekomen.
Duidelijk moge zijn dat we open staan voor vrijwilligers, stagiaires, onderzoekers (in de laatste fase van hun studie) van allerlei leeftijden, die hun bijdrage willen leveren in het gemeenschapshuis en/of activiteitenclub, voor minimaal een maand, waarbij we in gezamenlijk overleg tot een goed invulling, voor beiden partijen, komen. Heb je interesse stuur me een mail.
Hallo allemaal,
Of moet ik zeggen: ‘Hola a todos’? Een week geleden ben ik namelijk aangekomen in het Spaanssprekende Juigalpa, in Nicaragua. Iets langer dan drie weken zal ik verblijven in de woongemeenschap van Fundación Ruach.
Mijn naam is Martine, 23 jaar, en studerende sociaal pedagogisch hulpverlening aan de Hogeschool van Rotterdam. Momenteel zit ik in het vierde jaar, of ook wel het afstudeerjaar te noemen. Hoewel mijn klasgenoten besloten hun afstudeeronderzoek in Nederland te gaan doen, was ik op zoek naar een grotere uitdaging. Al sinds mijn 15e jaar kijk ik er naar uit om af te reizen naar een land dat minder ontwikkeld is dan Nederland om daar een bijdrage te kunnen leveren op sociaal gebied. Vandaar de keuze om af te reizen naar Juigalpa om hier te kunnen ontdekken op welk gebied ik mijn geleerde kennis kan overdragen aan de medewerkers. Met als gevolg dat het bieden van zorg aan de bewoners in kleine stapjes kan groeien.
Daarnaast vind ik het interessant om kennis te maken met een andere cultuur, vooral met een cultuur die veel van de Nederlandse verschilt. De manier van leven van mensen aan de andere kant van de wereld interesseert mij en doet mij beseffen dat ik niet alles als vanzelfsprekend moet beschouwen. Verder hoop ik binnen deze drie weken van de medewerkers en hun manier van werken te leren. Waarnaar ik mogelijk ook aspecten van hun werk kan toepassen binnen mijn werk, het begeleiden van autistische kinderen, in Nederland. Mijn eerste indruk is dan ook dat de medewerkers dit werk met veel liefde en passie doen. Ze proberen de passieve bewoners zoveel mogelijk te stimuleren. Ik heb bewondering voor de stapjes die de bewoners hierin maken door het toedoen van de medewerkers, ook al zijn deze stapjes soms maar klein. Elke vooruitgang is er één om te koesteren en nog verder in te groeien.
The greatest gift you can give someone is your time. Because when you give your time. You are giving a portion of your life that you will never get back.
Saludos,
Martine Verkade
