Deze week maken we de syntheses van Miguel, die half mei bij ons is komen wonen. Dat is onze naam voor de evaluatie (na een observatieperiode van 6 weken) en het maken van een plan van aanpak om Miguel te stimuleren om bepaalde activiteiten te ontwikkelen. Dat verslag wordt besproken met de wettelijke vertegenwoordiger. Daarmee komt er dan een eind aan de introductie/observatie periode van Miguel.
Gezinsuitbreiding
Miguel is bij ons komen wonen omdat hij woonde bij zijn moeder van 80 jaar. Zij voelde dat ze de zorg over moest dragen, maar niemand van de familie wilde of kon haar daarin tegemoet komen. Ze was helemaal blij toen ze via via van ons bestaan hoorde. Want niet in Juigalpa, maar ook niet in Nicaragua zijn er huizen waar men mensen met een intellectuele beperking op neemt, die om wat voor reden ook niet thuis kunnen wonen.
We hebben een hele procedure waaraan we voldoen, om zowel de motivatie van de familie te testen, als de aangemelde persoon te leren kennen, als om te ervaren of we mogelijkheden zien om de persoon te geven wat hij/zij nodig heeft. Want we moeten ook onze grenzen accepteren. Anderzijds moeten we bezien of de persoon past in de groep die we nu in huis hebben.
Personen die bij ons binnen komen hebben geen uitgebreide diagnose en informatie van wat ze zoal kunnen. Ook de familie kan ons die informatie maar mondjesmaat geven waardoor we veel moeten leren van bezoekjes aan de betreffende kandidaat in zijn omgeving en de bezoekjes die hij/zij ons brengt in de kennismakingsperiode.
Wie is Miguel?
Miguel is een rustige man van eind 40, met Syndroom van Down. Op het 
eerste oog schat je zijn mogelijkheden hoger in, dan wat hij uiteindelijk laat zien. Hij kan enkele zinnen zeggen, maar kan veel ook niet aangeven. Bovendien is veel van wat hij zegt voor ons niet te begrijpen. Wellicht voor zijn moeder wel, maar die is niet in de buurt. En komt ook maar zelden omdat ze slecht ter been is. Miguel is behoorlijk passief. Hij zit graag op een stoel buiten. Wat hij leuk vindt is als we ons muziek half uurtje hebben en als we in de avond zingen in ons gebedsmoment. Allerlei activiteiten die we uit hebben geprobeerd als tekenen op papier of bord, kleien, blokken, trekken niet zijn aandacht. Wat hem nog een beetje kan boeien is (droge) bonen van het ene kommetje in het andere gieten en na verloop van tijd weer in het potje waar ze uit komen. Ook geniet hij van eten. En bij het ontbijt van zijn kopje koffie.
Familie
Miguel heeft drie zussen, maar tot nu toe hebben we die nog niet gezien. Een zwager is benoemd als Miguels wettelijke vertegenwoordiger. Hij bezoekt Miguel met een bepaalde regelmaat en is ons aanspreekpunt als we wat voor hem nodig hebben. Moeder is van zeer goede wil, maar slecht ter been, waardoor ze op eigen kracht bijna niet naar ons toe kan komen om haar zoon te bezoeken. Ze zal hem vast missen na zoveel jaren met aandacht en liefde voor hem gezorgd te hebben. Eén van de zussen blijkt een auto te hebben en een redelijk inkomen, waardoor ze moeder makkelijk naar ons toe zou kunnen rijden om haar zoon te bezoeken. Maar dat gebeurt niet. Ieder mens is een wereld apart. En wat voor de één vrij logisch lijkt, is het voor de ander dus niet.
Gelukkig lijkt Miguel het bij ons naar zijn zin te hebben. Hij zegt wel vaak het woord ‘mama’ maar het is niet duidelijk te ervaren, welke lading dat woord voor hem heeft. Hij laat zich graag door ons als medewerksters helpen en vindt het heerlijk even een knuffel te krijgen. Hij zoekt geen contact met Loyda, Daniel of Jonathan maar zit wel graag bij de activiteiten die we gezamenlijk doen. Andersom is het ook zo. Misschien dat dat met de tijd nog gaat veranderen.
We zijn blij dat Miguel op onze weg kwam en we hem een warm huis kunnen bieden. We houden u op de hoogte hoe het hem vergaat.
