Wat een bof dat ik in Nederland was en de laatste woensdag van maart aan kon schuiven in het eetcafé Loyda in de Pompekliniek Zeeland. Om mee te eten en te kunnen delen over ons werk in het gemeenschapshuis, met mensen van binnen en buiten de kliniek.
Al een jaar lang is er een groep mensen binnen de kliniek erg betrokken bij ons werk en worden er activiteiten gedaan om geld in te zamelen voor ons werk. Alles begon met het initiatief van Han. Ik ken hem sinds mijn studententijd waar ik hem leerde kennen tijdens werkbezoek in de Mesdagkliniek, waaruit een bijzondere vriendschap is ontstaan.
Actie voor Juigalpa
Han houdt van koken en kwam daardoor op het idee van het eetcafé. Dat hij noemde naar Loyda, die jarenlang niet gezien werd in de maatschappij omdat niemand aandacht voor haar had. Met haar broer Daniel woonde ze in een van plastic gemaakt kamertje, min of meer weggestopt. Sinds ze drie jaar geleden naar het gemeenschapshuis verhuisden werd hun leven aanzienlijk aangenamer en kwamen ze meer zichtbaar in de samenleving te staan.
Momenteel wordt er eens in de twee maanden -de laatste woensdag van de maand- gekookt. Het aantal mensen varieert tussen de 20 en 50. Dit keer was er een groep van ongeveer 30 mensen, van binnen en buiten de TBS-kliniek, die zich hadden ingetekend om mee te eten. Het was hartverwarmend aanwezig te zijn bij het twee-gangenmenu en de betrokkenheid van ook déze mensen te voelen, bij wat we in Juigalpa doen; en hun vragen te horen.
Cadeautjes
Na het eten gaf een ieder een vrijwillige bijdrage voor het eten, wat bestemd is voor ons werk in Juigalpa. Snel daarna werd de opbrengst van de avond bekend gemaakt : E 385 !
Maar men had nog een cadeau voor de bewoners van het gemeenschapshuis. Rugzakjes! Gelukkig had men mij dat van te voren ingefluisterd. Want, schrik, ik begreep dat dat een omvangrijk cadeau was. En hoe zou ik dat mee kunnen nemen op mijn toer door Nederland? En daarna mee naar Nicaragua? Ik reisde namelijk alleen maar met handbagage.
Omdat ik tijdens mijn verblijf in Nederland veel zou reizen met het OV en dus gebaat was bij het meenemen van weinig bagage, had ik een vliegticket gekocht zonder recht op het meenemen van een koffer. Dus het betekende dat ik niets bij me had, waar ik misschien nog het een en ander in kwijt zou kunnen van cadeautjes, die ik onderweg zou kunnen krijgen…
Maar het gebaar van de bewoners was super attent. Met kerst hadden ze een rugzakje gekregen, wat niet iedereen kon gebruiken. Daarom was er gezocht naar een goede bestemming. En daarbij had men gedacht aan de bewoners van ons huis!
Op de foto de zak die ik overhandigd kreeg. Er bleken 14 rugzakjes in te zitten!
Hoe verder
Er zijn geen problemen zonder oplossing. Met creativiteit en de juiste instelling komt men een heel eind. In de loop der tijd heb ik geleerd dat het ‘toeval’ niet bestaat. En dat de wonderen de wereld nog niet uit zijn.
Bij de maaltijd was Victor. Hij was met de auto uit Nijmegen gekomen. Omdat ik over een paar dagen Nijmegen aan zou doen op mijn toer vroeg ik Victor de zak me te nemen om mij gesleep te besparen. Dat was geen probleem.
Een paar dagen daarna ging ik langs Victor die me met de zak afleverde op mij logeeradres. Daar bleken Petra en Peter nog een grote koffer te hebben die ze niet veel gebruikten en me cadeau wilden doen. En alle rugzakjes pasten er ruim in.
Met zoon Bram, die snel is op de computer, deden we al het voorwerk om de koffer te betalen bij de luchtvaartmaatschappij, zodat ik zonder problemen de koffer mee zou kunnen nemen op de terugreis. Toen bleef er nog één vraag over: Hoe nu de koffer op Schiphol te krijgen zonder dat ik er nog mee naar Leiden en Den Haag zou moeten? Uiteindelijk is Peter naar Schiphol gekomen, om me uit te zwaaien en me de koffer te overhandigen!
Overhandiging
Op de laatste foto’s de overhandiging van de rugzakjes bij de welkomstlunch vrijdagmiddag. Ter ere van mijn terugkomst was er pizza besteld. Na een korte uitleg overhandigde ik aan elke huisbewoner zijn/haar rugzakje. Vooral Miguel was er apetrots op! Heel mooi om te zien.
Deze week krijgen de deelnemers van de activiteitenclub hun rugzakje. Die dat ook zeker weten te waarderen. En dat is waar we het allemaal voor hebben gedaan: een gebaar van hart tot hart op de plaats van bestemming krijgen.
Dank aan alle schakels die dit mede mogelijk hebben gemaakt. Weer eens te meer is gebleken, dat we alleen samen een verschil kunnen maken!
