Het merendeel van mensen met intellectuele beperkingen, inclusief onze huisbewoners heeft nog nooit een tandarts gezien.
Niet omdat ze zulke goede gebitten hebben, maar omdat van klein af aan nooit die zorg en aandacht aan hun gebit is gegeven, die de familieleden gaven aan hun eigen gebit. Bovendien, ook onze huisgenoten zullen niet makkelijk zelf aangeven wanneer ze last hebben. Verder zijn er geen speciale tandartsen die zich vaardig voelen een adequate controle te kunnen doen. Het is dus meer geluk dan wijsheid dat de tanden van Daniel, Miguel en Manuel er niet onaardig uit zien (voor een leek). Maar zichtbaar is dat Maria Helena en Loyda minder sterke gebitten hebben en de nodige tanden of kiezen missen, op hun relatief jonge leeftijd.
Bloedend tandvlees
Al een paar dagen liep Loyda met bloedend tandvlees. We vroegen haar moeder, doña Yolanda, met haar naar de tandarts in het ziekenhuis te gaan (die is gratis). Ze kwam naderhand verontwaardigd terug: de tandarts had niet eens in Loyda’s mond gekeken en gezegd dat ze maar een spray moest gebruiken om de bloeding tegen te gaan. En na een maand terug moest komen.
Via een artsen echtpaar, dat juist in die dagen op bezoek kwam om de Fundación te leren kennen, kwamen we aan het adres van een familielid die tandarts is en een afspraak drie dagen later om op controle te komen met Loyda. Particuliere tandartsen hebben hun eigen praktijk en hun eigen prijzen, maar dr. Baez – de eigenaar van de christelijke tandkliniek Mana – had toegezegd dat we een speciale prijs zouden krijgen. Doña Yolanda ging ook mee. Natuurlijk was het moeilijk om te zorgen dat Loyda haar mond zover open deed en bovendien zo lang, dat er met alle rust gekeken kon worden wat er aan de hand was. Maar toch net lang genoeg om te zien, dat ze een infectie had door een slechte kies. En dat haar gebit een grondige reiniging nodig had. Als Loyda in staat was narcose toegediend te krijgen zou het mogelijk zijn haar gebit onder handen te nemen. Dus we maakten een aanpak. Want een behandeling onder narcose betekende dat er niet alleen één tandarts aan het werk zou zijn, het liefst twee, plus iemand die Loyda onder narcose moest brengen. Plus moest er een zuurstoftank geregeld worden voor de narcose. Voor dit bezoek werd er niets in rekening gebracht, kregen we een spray mee om Loyda’s ongemak enigszins tegen te gaan en een speciale tandenborstel.
Kostenplaatje
Stap één was een doktersopdracht voor het labonderzoek halen bij onze vaste bevriende arts. Omdat het bloedonderzoek uitwees dat Loyda onder narcose gebracht kon worden, kon de ingreep gepland worden. Met een vriendin die een auto had moesten we de zuurstoftank ophalen bij een arts en bij de kliniek afleveren. En wie had gedacht dat zo’n tank zoveel zou wegen?! (zie foto bovenaan) Gelukkig waren er net op het goede moment mannen in de buurt die ons konden helpen met deze klus, zowel bij het inladen als uitladen…
En zo gebeurde het dat afgelopen dinsdag Loyda opnieuw in de tandartsstoel zat. Aanwezig waren 2 tandartsen, de vrouw van dr Baez, de anesthesist, doña Yolanda, Loyda en ik. Voor men tot actie overging, werd er telefonisch contact gemaakt met dr Baez. Hij was in de VS op missie voor een week. Maar hij had alles georganiseerd voor dit moment: collega’s die gratis meewerkten en de zuurstoftank die een arts gratis ter beschikking stelde. Hij ging telefonisch voor in gebed en vroeg een zegen voor de ingreep. Het was een bijzonder, ingrijpend, moment! Daarna ging men aan de slag en was men een uur met haar bezig.
Ik had er niet aan gedacht om transport te regelen om Loyda thuis te krijgen, dus ik moest dat te plekke regelen. Maar ook hier viel ons al het goede toe. Jorge kwam haar met zijn auto halen. Daar hij bovendien arts was bleef hij om de injecties (antibiotica en pijnstiller) toe te dienen aan Loyda, die we eerst bij de apotheek moesten kopen. Ook de dag daarop kwam hij die toedienen. Wat een geluk dat we daarvoor geen verpleegster hoefden te zoeken!
En nu
Loyda zit nog geheel in het herstelproces. De ingreep was groot: er zijn drie kiezen getrokken en er heeft een vrij grondige schoonmaak plaats gevonden. Ook heeft ze de eerste nacht zittend moeten slapen om verslikkingsgevaar tegen te gaan. Ze heef dus dagen alleen willen drinken, was moe en zwak. Nu schakelt ze geleidelijk aan weer over op vaster voedsel. Maar ze is nog zeker niet de oude.
Als kers op de taart heeft een apotheekeigenaresse positief gereageerd op ons verzoek/ brief om ons een gel cadeau te doen, die redelijk prijzig was, om het herstellingsproces te bevorderen.
Al met al weer een mooi voorbeeld, hoe we samen het verschil maken. Dat de wonderen de wereld nog niet uit zijn. En dat het leven vol verrassingen is…
