Eind juli belt Maria Ester me, de directrice van kleine privé universiteit met dependance in Juigalpa. “Astrid, wil je les geven aan psychologiestudenten?
Ik heb een leerkracht nodig. De lessen zijn op zaterdag aan het eind van de ochtend. Het gaat om ‘sociologie’ in het eerste jaar en ‘organisatiepsychologie’ in het derde jaar. Het zijn kleine groepen”.
Als ik aangeef dat ik in principe wel geïnteresseerd ben, maar meer graag informatie wil, o.a. de doelstellingen per vak, de thema’s en aanverwante informatie, spreken we af elkaar in de loop van de week te ontmoeten.
Voorbereidingen
Gedurende die week gaan diverse appjes heen en weer waarbij ik aandring dat ik graag de inhoud van de vakken zou ontvangen en Maria Ester zich aldoor verontschuldigt dat ze nog geen tijd heeft gehad er achter aan te gaan, ze nog niets heeft ontvangen uit Managua etc. etc. Dus uiteindelijk komt het er op neer dat ik, aan de hand van onderzoek op internet en eigen inzichten, mijn curriculum ontwikkel voor de twee vakken, die ik zal geven in de maand augustus en september. Aan gelukkig kleine groepen (3 en 6 studenten) maar wel weer met de onmogelijke opdracht twee lessen, in hetzelfde lokaal, aan beiden groepen te geven. Dat doe ik de eerste les. Wisselend van de ene groep naar de andere. Maar in overleg met de studenten er de lessen daarop voor kies, om de ene groep 45 minuten les te geven, en daarna de andere.
Natuurlijk gaat er aardig wat tijd zitten in het zoeken van lesstof en het maken van lesmaterialen, zowel voor de les als wat de studenten mee kunnen nemen naar huis. En dat alles voor het riante salaris van $ 2,- USD per lesuur! (ben echt geen nul(len) vergeten….). Maar gelukkig is dat het ook niet waar ik het voor doe. Ik deel graag kennis, draag graag mijn steentje bij aan het opleiden van jonge mensen en ga graag uitdagingen aan! Ook is het een mogelijkheid ons gemeenschapshuis bij de universiteit onder de aandacht te brengen, wat kennismakingsbezoeken of stagiaires op kan leveren.
Uitvoering
Inmiddels zitten we al weer aan het eind van de lesperiode. Tot nu toe heb ik het er goed van afgebracht. Ook de twee keer dat ik afwezig was, door mijn bezoek aan Colombia, had ik voor vervanging gezorgd en een zelfwerk-opdracht gemaakt.
Waar ik me de volgende week het hoofd over mag breken is hoe ik ga komen tot het eindcijfer. Want daarvoor staat niets vast. En ik ben nog aan het aftasten wat ik mag verwachten van het niveau van de studenten. Met name hoe hoog ik de lat mag leggen (of beter gezegd hoe laag ik de lat moet leggen….).
Situatie momenteel van veel studenten in Nicaragua
Dit jaar waren veel universiteiten in den lande tussen april en september dicht, omdat de studenten deelnemers waren in de protesten tegen de regering, universiteiten bezetten om hun protesten kracht bij te zetten. Zoals alle ‘protestanten’(zoals hier de protesterende worden genoemd) kregen ze te maken met grof politiegeweld en een dove regering. In de loop van de tijd, door geweld gebruikt door politie en para-politie, zijn de universiteiten weer ‘bevrijd’ en barricades in straten en uitgangen van steden ontmanteld. Sinds september hebben de universiteiten hun deuren weer geopend en het schooljaar hervat. Echter veel universiteiten hebben aanzienlijk minder studenten door dat een grote groep bang is opgepakt te worden, zeker als ze mee doen/deden aan de protesten, die nog steeds door gaan. Want als ze naar de les komen kan de politie, zonder arrestatiebevel, wetende wie mee heeft gedaan in de protesten, studenten oppakken. Zo zijn er al 24 studentenleiders van de protesten opgepakt, illegaal gevangen gehouden, gemarteld (vaak psychologisch en/of fysiek) en met grote kans veroordeeld te worden onder de wet terrorisme, die sinds kort in werking is gesteld. Waardoor de jongeren (rond de 25 jaar!) zonder rechtvaardige rechtszaken veroordeeld kunnen worden tussen 30 en 40 jaar gevangenisstraf!
Een ander deel van de studenten, is naar het buitenland vertrokken uit angst opgepakt te worden. Veel zijn er in Costa Rica. En families met meer geld hebben hun zonen/ dochters naar landen gestuurd waar ze familie (Nicaragua had al veel migranten) hebben om daar hun studie af te maken. Ten slotte is door de socio-politieke crisis de economie zeer verslechterd in Nicaragua waardoor andere jongeren het geld niet meer hebben hun studie af te maken. Zo tellen universiteiten tussen de 30 en 50% minder studenten!
Toekomst
De jeugd heeft de toekomst. Maar wat voor een toekomst? In tijden als deze, die al vijf maanden duurt, is het een kwestie van een lichtpuntje willen zijn in de duisternis. En je niet laten overmannen door de duisternis, hoe intens en groot die ook is. Samen kunnen we een verschil maken!
