De koffers zijn weer gepakt. Nee, voor ons geen vakantietijd. De koffers staan gevuld klaar voor opnieuw een verhuizing. De een-na-laatste keer dat ik ze pakte was om mee te nemen naar Nicaragua. Ik moest toen alles in vier koffers passen, met per koffer niet meer dan 23 kilo. De rest bleef achter. Het pakken van die koffers was dus een hele klus!
Nu niet. Het is namelijk een overgang, niet van kilometers ver, maar van meters ver. Van ons “gele huis” naar ons “oranje huis” een paar straten verderop. Ik ben zelden zo snel klaar geweest voor een verhuizing. Alhoewel er net iets meer mee gaat dan die vier gevulde koffers. Ook staan er twee dozen met speelgoed en wat keukengerei. Los van de kleding die nog mee gaat, mijn boekenkast en bed dat gekocht is op een kwetsbare rug. De rest aan huisraad blijft in het gele huis dat als kantoor en activiteitenclub dienst blijft doen. En waar stagiaires en bezoek straks gebruik van kunnen maken.
Morgen komt een vriend met een auto ons helpen om, waarschijnlijk in een ritje de spullen, over te brengen. Morgenavond hoop ik dan met Jonathan de eerste nacht in ons nieuwe gemeenschapshuis door te brengen. Met zijn tweeën, om Jonathan aan het huis te laten wennen voordat vanaf donderdag de nieuwe collega’s gaan beginnen.
De overtreffende trap van ‘dromen’ is ‘doen’
Die overgang betekent niet alleen een nieuwe fase in ons project, maar ook een nieuwe fase in mijn en ons persoonlijke leven. Er komen daardoor weer nieuwe situaties op onze weg, want het houdt in dat we ons nog meer in de Nicaraguaanse samenleving onderdompelen. Daarbij komen nieuwe vragen op, waar we een antwoord op moeten vinden. Om maar iets heel praktisch te noemen: in hoeverre ruilen we ons ‘Nederlands’ ontbijt in van brood (Jonathan is een echte brood-eter) om mee te gaan met de Nica-gewoonte om rijst en bonen in de ochtend te eten? Of om drie warme maaltijden per dag te nuttigen? En duidelijk is dat de voertaal in huis Spaans zal zijn. Wat zal dat betekenen voor Jonathan?
Ons team gaat bestaan uit Regina, een jonge vrouw van begin twintig die in komt wonen; Anielka iets ouder, die afwisselend dag- of nachtdiensten zal draaien naar gelang de behoefte en ik als motor in het geheel. Daarnaast komt doña Maria ons deels ondersteunen in allerlei huishoudelijke taken. Wij, als huisgenoten, zullen elkaar moeten leren kennen om tot een goede afstemming te komen om echt ‘samen’ te kunnen leven, ondanks onze persoonlijke voorkeuren, verschillende achtergronden en ervaringen! Daar liggen heel wat uitdagingen…
Korte termijn planning
Onze prioriteit zal de eerste tijd liggen bij het vormen van de nieuwe, enthousiaste maar onervaren krachten. Daarvoor heb ik een basis cursusprogramma ontwikkeld, waarna in het praktische werk door middel van opdrachten, werken met Jonathan en het meehelpen in de activiteitenclub de kennis in de praktijk verdiept wordt. En er veel ‘coaching on the job’ plaats zal vinden en geregelde evaluatiemomenten om de geleerde lessen in kaart te brengen.
Ondertussen gaat het aanmeldingsproces van Daniel an Loyda geleidelijk aan verder en verwachten we dat zij in juli daadwerkelijk bij ons in komen wonen. Daarna nemen we de tijd allen aan de nieuwe situatie te laten wennen, voordat we vervolgstappen maken. Dat klinkt relaxed, maar ik voorzie eerder het tegendeel. Maar, de tijd zal het leren. Het belangrijkste is, dat onze voorbereidingsperiode goed is geweest en we niet overhaast te werk zijn gegaan. We voelen ons er klaar voor!
Astrid Delleman i.s.m. Stichting Vivir Juntos