De zussen van Jose zouden na het weekend hun vakantie van twee weken in Nicaragua beëindigen om weer naar de VS te gaan, waar ze al jaren woonden. Ze hadden een vergadering gevraagd, waar ik heel blij mee was, want te veel dingen liepen niet goed in de ondersteuning naar Jose.
Elke inwoner moet, volgens ons beleid, een vertegenwoordiger hebben in naam van de familie. Om te voorkomen dat we met diverse leden van de familie moeten praten, met alle ruis van dien. Alfredo, het neefje van Jose, was bij de beginafspraken door de zussen aangesteld. Enthousiast had die dat op zich genomen. Maar na verloop van twee maanden bleek dat het neefje te druk was met eigen zaken om zijn afspraken naar Jose toe na te kunnen komen. De diverse gesprekken met hem daarover konden er geen verandering in brengen en maakte alleen maar dat het neefje na verloop van tijd weg bleef. Zelfs telefonisch niet meer bereikbaar was. Met bovendien als gevolg dat Jose geen bezoek meer ontving van de familie, waar hij op zijn manier onder leed.
Vergadering
In de vergadering werd gemeld dat een nichtje, Tania, nu de vertegenwoordiger van Jose zou worden. Ze was ook in de vergadering aanwezig, naast twee zussen en de echtgenoot van één van de twee. Er werd afgesproken wat we van haar konden verwachten. De zussen leden er onder, volgens hun zeggen, dat ze in de familie zo weinig ondersteuning kregen in de zorg voor Jose. En dat ze blij waren dat hij bij ons was.
Maandag zouden ze weer terug reizen naar de Vs. Dus vroegen ze, als uitzondering op de regel verzoeken tijdig te melden, of Jose aan het eind van de vergadering met hen mee zou mogen om de laatste dagen met hun door te brengen. Dat hadden ze de afgelopen drie weken vaker gedaan en er was uitgesproken dat 2 nachten de max. zou zijn omdat Jose daarna altijd een dag van slag was. Ter plekke werd zijn tas gepakt, de paklijst opgesteld en Jose vertrok. Met de belofte hem zondag terug te brengen.
Onverwachtse ontwikkeling
Zondag in de namiddag kregen we een telefoontje. Eén van de zussen, die vroeg of ze Jose een dag later terug kon brengen. Wetende dat dit niet in het belang van Jose zou zijn, zei ik dat dat niet wenselijk was, dat we het daar in de vergadering ook over hadden gehad. Dat Jose de gevolgen zou voelen.
Die woorden werden me niet in dank afgenomen. Een uur later stonden de twee zussen, een broer en de wettelijke vertegenwoordiger op de stoep. Ik vroeg aan Tania wie bij de vergadering betrokken zou zijn. En voor dat ze kon antwoorden zei eén van de zussen dat Jose niet meer terug zou komen. De toon was gezet. Er was totaal geen ruimte voor dialoog. Tot nu toe snap ik nog steeds niet wat de vlam in de pan deed slaan. En hoe het mogelijk is dat de belangen van Jose niet voor opstaan. Maar men vertrok. En omdat ze niet alles mee konden nemen, wat van Jose was, zou Tania de volgende dag terug komen.
En daarna…
Dat deed ze inderdaad. In alle rust had ik een gesprek met haar en Alfredo, om te proberen te begrijpen wat er nu gebeurd was. Ze zeiden dat ze het niet met de beslissing eens waren, maar dat er niet naar hun geluisterd werd. Dat ze wisten, uit ervaring, dat Jose het bij ons naar zijn zin had.
Jose woont in ieder geval nu niet meer bij zijn broer, die niet naar hem om had gekeken, waardoor hij jaren op straat had gezworven. Maar woont nu in het huis van Alfredo, met zijn jonge gezin.
We hebben er een hard hoofd in, maar we hopen dat het hem goed gaat. En dat de familie door zijn verblijf in ons huis, toch tot inzicht is gekomen hoe beter te zorgen voor Jose. De wonderen zijn de wereld nog niet uit!
