En daar zit Jonathan weer, na drie maanden. Te genieten van het wapperende gordijn in de kamer van onze Finse vriendin Sanna, in Managua.
Veel mensen met autisme hebben hun routinematige bezigheden. En van kleins af aan houdt Jonathan van wapperende vlaggen en gordijnen. Voor hem een zeer ontspannen bezigheid.
Omdat Jonathan autisme heeft -wat betekent beperkingen in het sociale functioneren- is hij niet echt een gemeenschapsmens. Daar houden we natuurlijk rekening mee in het leven van alle dag. Maar dat betekent niet dat hij geen stressmomenten heeft op een dag. Daarom doet het hem goed even vakantie te nemen van het gemeenschapsgebeuren in het gemeenschapshuis. Dus daar zorg ik met een bepaalde regelmaat voor. Op de foto is te zien, hoe Jonathan geniet!
Dat we de afgelopen maanden niet hebben kunnen gaan, heeft te maken met de situatie in Nicaragua. De protesten tegen de regering begonnen aanvankelijk met protestmarsen half april. Maar werden daarna versterkt met barricades op vele plaatsen in het land, om de doorgang van het (vracht)verkeer te bemoeilijken en zo druk uit te oefenen op de regering. Dat had effect want in de weinige keren dat men om de tafel zat om in een nationale dialoog tot werkbare afspraken te komen tussen regering en protesterenden (hier protestanten) genoemd, was altijd het eerste punt van de regering: barricades weg.
Inmiddels zijn die barricades met geweld van (para)politie opgeruimd, waarbij de diverse doden en gewonden zijn gevallen. En om te voorkomen dat de barricades weer opgezet worden, werden de deelnemers vervolgd. Diversen werden zonder arrestatiebevel door de parapolitie meegenomen, anderen doken onder. Weer anderen probeerden het land uit te komen. Maar zelfs bij de grens werden deelnemers opgepakt en aan de politie uitgeleverd.
Rust?
Is de rust nu weer teruggekeerd in Nicaragua? Welk antwoord je krijgt hangt ervan af aan wie je het vraagt. In de Volkskrant van 20 juli wordt het mooi verwoord: ‘De president en zijn aanhangers lijken zich in een parallelle werkelijkheid te bevinden. Angst regeert al maanden in het land, maar het is juist Ortega (de president) die terreur zaait’. Dus volgens hen is: ‘Godzijdank (en dit zeer nadrukkelijk), de rust teruggekeerd’.
Volgens de Volkskrant: ’Ortega’s lezing van de werkelijkheid krijgt buiten zijn eigen gelederen weinig bijval. Internationale mensenrechtenorganisaties hebben het staatsgeweld keihard veroordeeld’….
Maar de protesten gaan door. Al 100 dagen. Ondanks de vele gedoden, gewonden, verdwenenen, gemartelden, ontslagenen (bv. omdat ze als dokters gewonden burgers medische zorg gaven)…..
Terugreis
Toen ik gisteren naar Managua vertrok met Jonathan zei ik: ‘Waarschijnlijk tot woensdag’! Want het leven in Nicaragua is er momenteel nog onzekerder op geworden. We kunnen het leven nooit controleren (ook al denken we van wel), omdat we nooit alle factoren in de hand hebben. Maar nu zijn we nog meer afhankelijk van de omstandigheden en leven we nog meer bij de dag. Lopen we gevaar? Als buitenlandse mag ik me niet met politiek bemoeien, dus dat maakt het makkelijk om niet in de picture te zijn. Maar als je toevallig op het verkeerde moment, op de verkeerde plek bent, is het onmogelijke mogelijk in Nicaragua.
Het leven gaat door. Mijn insteek: doen wat er op mijn weg komt en dat goed doen. Met twee voeten geworteld in de Nicaraguaanse samenleving. En tijd nemend voor meditatie en stilte, om de Bron te blijven voelen.
We blijven rekenen op uw medeleven en steun!
