Dit jaar geen vakantie met Jonathan in Guayaquil Ecuador, om Daniella te bezoeken. Want er is nog nauwelijks vluchtverkeer van en naar Nicaragua. En met het virus zijn er extra maatregelen, waardoor het reizen met Jonathan, wat al een uitdaging is door zijn beperkingen en autisme, nog meer een reis vol obstakels zou zijn. Maar om er toch even uit te zijn kozen we een alternatief.
Onze Finse vriendin en haar (Nicaraguaanse) man hebben een strandhuisje een kleine twee uur van Managua, waar we terecht konden. Bovendien aan een verlaten strand, waar hooguit een paar lokale bewoners voorbij komen. En ik Jonathan, in de zee zittend, vanuit het huis in de gaten kon houden. Een week waren we er zo volledig uit. Genietend van rust, strand, lezen, een wijdse sterrenhemel in de avond en het zijn in de zee. En door het beperkte bereik van internet kon ik iets aan contact houden, zonder te veel met werkaspecten bezig te zijn. Een ontspannen vakantie!
Activiteitenclub
Ondertussen gingen de activiteiten in Juigalpa door, in het gemeenschapshuis en de activiteitenclub. Natuurlijk had ik het nodige voorwerk gedaan om alles zo optimaal mogelijk achter te laten. Maar verrassingen zijn er altijd. Zo vertelde Ingrid me, de verantwoordelijke van de activiteitenclub, twee dagen voor mijn vakantie, dat ze ging stoppen omdat ze een volledige baan aangeboden had gekregen. Goed voor haar, maar jammer dat ze weg ging, want ik was heel tevreden over haar functioneren. Bovendien, hoe kwamen we zo snel mogelijk aan een opvolgster? Ingrid hielp zoeken en ik had wat ideeën. De dag na mijn vertrek vonden de sollicitatiegesprekken plaats met twee ogenschijnlijk geschikte kandidaten. Eèn van de twee had de voorkeur, accepteerde en kon de week daarop nog meelopen, terwijl Ingrid de club leidde, om zo een inwerkperiode te hebben.
Voor Scarleth, mijn rechterhand in het gemeenschapshuis, die in mijn plaats samen met de voorzitter van de Fundación de sollicitatiegesprekken leidde, was dit een nieuwe ervaring. En een waardevolle! Om professioneel meer te groeien en andere type uitdagingen aan te gaan.
Gemeenschapshuis
Door mijn afwezigheid en het hebben van een vacature voor een inwonend begeleidster, moest ik naar creatieve oplossingen zoeken om de nachtdiensten rond te krijgen. Uit voorzorg moeten er altijd twee personen in de nacht aanwezig zijn. Jammergenoeg hebben we maar 1 goed ingewerkte nachthulp. De andere is net startende. We hebben daarnaast een vrijwillige invalster. Maar met dit drietal kregen we de nachtdiensten niet rond. Gelukkig werkte ook hier alles mee en kreeg ik het plaatje rond, door de medewerking in slaapdiensten, van een goede vriendin, die al jaren bekend is met de huisgenoten.
Leerpunten
Los van het feit dat afstand nemen bij tijden goed is, ook dat ik even uit beeld ben, is het voor de achterblijvende medewerksters een mooie uitdaging om zich meer verantwoordelijk te voelen voor het reilen en zeilen van de activiteiten. Duidelijk is dat ze voldoende in huis hebben om alles draaiende te houden.
Waar we een verdiepingsslag kunnen maken is dat ze alerter zijn op het ‘hoe’ en het ‘wat’ van hoe de dingen lopen. Om zo te letten op, en dus werken aan, kwaliteit.
PS: Vandaag hadden we sollicitatiegesprekken om de vacature voor een interne, inwonende begeleidster op te vullen. Ogenschijnlijk hebben we een geschikte kandidate, die 1 februari haar proefperiode gaat beginnen. Vol verwachting klopt ons hart… We houden u op de hoogte.
