Miguel is sinds mei bij ons. Zijn moeder is 80 jaar en omdat niemand van haar dochters de zorg voor Miguel met haar wilde delen zag ze zich genoodzaakt aan ons te vragen of Miguel in het gemeenschapshuis zou kunnen wonen.
Miguel viert in december zijn 49ste verjaardag. Na een geleidelijke kennismakingsperiode is hij nu 
een huisgenoot geworden. Miguel is enigszins verbaal, kan zich aankleden, redelijk douchen en zelf eten. Maar op vele andere terreinen is hij niet gestimuleerd en is erg passief. Dus was het een experiment om hem naar de activiteitenclub te laten gaan. Hij wordt door een bevriende taxi chauffeur gehaald en terug ga ik hem halen, zodat hij ook aan lichaamsbeweging toekomt (15 minuten lopen). In de club deed hij net iets meer dan we dachten dat hij zou doen. Daarbij is individuele begeleiding wel van belang (zie foto). Zelf is hij elke keer blij om naar de club te gaan om ‘piñatas’ te maken. Daarom gaat hij nu op maandag, dinsdag en donderdagmiddag naar de club toe.
Het contact met zijn moeder is minimaal, maar ze komt hem af en toe bezoeken. In principe gaat hij één weekend in de maand naar huis. Maar de communicatie met zijn moeder loopt soms zo moeizaam, dat het niet altijd door kan gaan. Zijn zussen, die in Juigalpa wonen, hebben nog nooit contact met hem gezocht. Het is niet goed zichtbaar wat dat met Miguel doet. Hij is behoorlijk vlak in zijn stemmingen.
Wel merken we dat Miguel zich bij ons thuis voelt. Hij zoekt contact met ons en geniet van een omhelzing. We werken er nu aan om Miguel te laten helpen bij het tafel dekken en tafel opruimen. En we zien vooruitgang. Mooi te zien, hoe aandacht en stimulering hun vruchten afwerpen!
