Als we wat later dan gepland op ons logeeradres komen is Anitia bijna klaar met haar aandeel aan het afscheidsmaal. Lorena is er al en vrij snel daarop komen ook Elizabeth, met haar dochter Astrid, en Leonor.
De hekkensluiters zijn Mary en haar dochter Madeleine. 
Ieder heeft wat meegebracht voor het eten. En Anita heeft bovendien voor chocoladetaart gezorgd, haar specialiteit en het summum voor Jonathan! We kennen elkaar al jaren omdat ik van 2003-2006 in Guayaquil heb gewoond en gewerkt. In die periode werkte ik met een thuisprogramma voor Jonathan, geënt op Sonrise van het Option Institute in de VS. Na een inwerkperiode waar ik verantwoordelijk voor was, kwamen Lorena, Mary, Anita, Elizabeth wisselend 2 uur per dag werken met Jonathan. Want ook in Ecuador is het moeilijk mensen met ervaring in autisme te vinden. Het voordeel was dat ze ook Daniella een beetje op konden vangen na schooltijd, zodat ik mijn aandacht kon geven aan mijn werk buitenshuis. Die periode heeft een hechte band tussen ons geschept, die ook Jonathan nog steeds voelt.
Natuurlijk was ook Daniella daarom aanwezig. Met haar vriend. Een mooie afsluiting van een vakantie in Guayaquil, waar het accent met name lag op gezinshereniging en vriendenbezoek.
Fundación Sergio Plazas
Ook hebben we de gelegenheid benut onze band te versterken met Fundación Sergio Plazas. Dit is een stichting die werkt voor mensen met een intellectuele beperking. Verleden jaar heb ik hen voor het eerst bezocht. Gedurende het jaar hadden we wel wat contact gehad maar ik was benieuwd hoe het met hun ging. En wilde graag de deelnemers weer ontmoeten. Hoewel het enthousiasme van de verantwoordelijke Glenda nog steeds voelbaar was, was het haar het afgelopen jaar niet gelukt een betere basis aan haar stichting te geven. Ook was het aantal medewerksters gedaald. Dus een mooie gelegenheid wat ervaringen uit te wisselen. De 14e februari werd ik uitgenodigd voor hun feestje in het kader van de dag van de vriendschap. Het was een gezellig samenzijn! (zie foto bovenaan)
Lievelingsplek
Afscheid van Guayaquil betekent voor Jonathan bovendien ook afscheid van zijn lievelingsplek. De twee vlaggen in het park Malecon Salado. Zijn autisme zal hier iets mee te maken hebben. Daar we hier vlak bij hebben gewoond en Jonathan van kleins af aan stil stond bij wapperende vlaggen, was het niet moeilijk dit plekje te ontdekken. Wel bijzonder dat hij hier nog steeds uren door kan brengen. Doordat mijn contacten dat inmiddels weten is het de gewoonte geworden elkaar te ontmoeten op een bankje in dit park. Zodat Jonathan toe komt aan wat hij boeiend vindt. En ik tijd heb voor mijn contacten. Is dat geen mooie combi?
Juigalpa
Gisterenochtend afscheid op het vliegveld. Inmiddels zijn we weer terug in Managua-Nicaragua, na een goed reis. Een reis in fasen. Ook om Jonathan de gelegenheid te geven geleidelijk aan om te schakelen, want hij had weinig zin om terug te gaan naar Nicaragua… Jammergenoeg kan hij zich te weinig uiten, om te begrijpen wat het met name moeilijk voor hem maakt.
Morgen reizen we weer door naar Juigalpa. Spannend wat we daar aan zullen treffen. In deze drie weken heb ik minimaal contact onderhouden met het gemeenschapshuis. Vanuit de visie dat afstand op zijn tijd de medewerksters helpt om te groeien. En ´geen bericht, goed bericht´is. En dat maakt de komende tijd ook weer boeiend: leren van de ervaringen en komen tot een nog beter op elkaar ingespeeld team. Want alleen samen kunnen we een verschil maken!
