Precies een week geleden landden Jonathan en ik weer op Nicaraguaanse bodem, na een verblijf van een maand in Ecuador. Gelukkig hadden we op het vliegveld van Guayaquil nog de nodige papieren voor de inenting tegen gele koorts kunnen regelen. Sinds dit jaar eist Nicaragua namelijk dat je kunt aantonen dat je ingeënt bent voordat je het land weer in mag na een bezoek aan onder andere Ecuador. We wisten vooraf niet dat dit nodig was. Geen idee wat er was gebeurd als we geen bewijs van inenting hadden kunnen laten zien…
We komen graag terug in Guayaquil, waar we van 2003-2006 hebben gewoond. Ik werd daar toen uitgezonden door Mensen met een Missie. Niet omdat het een aantrekkelijke vakantiebestemming is, een stad van bijna drie miljoen mensen(!), maar wel omdat we er nu veel vrienden hebben wonen, die we graag bezoeken. De foto van het welkomstcomité op het vliegveld geeft daar een goed beeld van!
Fundación Sergio Plazas Aguas
Een deel van onze tijd hebben we benut om de Fundación Sergio Plazas Aguas te bezoeken. Een stichting die net zoals wij activiteiten aanbiedt voor mensen met een intellectuele beperking. De stichting SPA legt zich met name toe op het aanbieden van kunstzinnige activiteiten. Door de vakantieperiode kon ik jammer genoeg de therapeute – die daarvoor aangesteld is – niet na het werk zien met de deelnemers. Alleen de producten kon ik bewonderen die in de ruimte stonden of hingen.
Met Glenda Aguas, de initiatiefneemster en directrice van de stichting, heb ik sinds een paar maanden contact, door bemiddeling van een Guayaquileense vriendin. Het was leuk dat we elkaar nu konden ontmoeten en ik haar werk van dichtbij kon meemaken. Tatiana, Luis, Angel, Juan Carlos, Michelle, Fernando en Marienela, de deelnemers van de activiteiten, stonden ook erg open voor ons bezoek. Er werd zelfs een bijeenkomst met de moeders van de deelnemers georganiseerd. Naar gewoonte niet op kantoor, maar in een restaurant, met een lekker ontbijt (om 9 uur)! Zie foto.
In naam van onze Fundación Ruach overhandigde ik haar een brief van onze voorzitter Ana Alicia en een wanddecoratie: een huisje in blauw en oranje geverfd, omdat dit symbolisch ons werk weergeeft. (zie foto). Want we stellen de samenwerking met andere organisaties erg op prijs. Op mijn laatste bijeenkomst, kreeg ik voor onze stichting een door de deelnemers gemaakt schilderij mee, dat er erg mooi uitzag (zie foto) en nu in onze taller hangt.
Leermomenten
Het is altijd leerzaam rond te kijken bij organisaties die aanverwant werk doen, met wat wij doen. Wat me opviel was dat – hoewel deze stichting al drie jaar bestaat – er nog veel informeel is geregeld. Dat heeft te maken met het feit dat Glenda, moeder van een dochter met beperkingen, van goede wil, maar niet geschoold is in dit soort werk. Daardoor is er minder te merken van een doordachte visie waaruit gewerkt wordt. Ze functioneert als een duizendpoot die met van alles en nog wat bezig is. Dat maakte dat ik des te blijer was met het feit, dat wij ons werk in z´n korte tijd al zo goed hebben weten te regelen!
De Fundacion SPA is minder afhankelijk van donaties. De deelname aan de activiteiten is in principe betaald, inclusief de onkosten voor het busje dat ingezet wordt voor het halen en brengen van de deelnemers. Een grote bron van inkomsten is daardoor de maandelijkse bijdrage die de rijke ouders betalen voor de deelname van hun kinderen aan de stichting. En enkele deelnemers, uit minder welgestelde families, kunnen daardoor een beurs ontvangen Stichting SPA.
Wij werken daar en tegen met families die aanzienlijk minder geld te besteden hebben. Daar hebben we voor gekozen, omdat juist deze families hun kinderen met een beperking niet die aandacht en zorg kunnen geven die ze nodig hebben. Daardoor hoeven we er ook niet aan te denken een maandelijkse bijdrage in geld te vragen. Wel vragen we een bijdrage, veelal in producten, voor het kunnen aanbieden van iets te drinken tijdens de drie uur durende activiteiten. En is een voorwaarde van deelname dat de deelnemers gehaald en gebracht worden door de families.
Weer thuis
´Oost, west, thuis best´? Geen idee…. We voelden ons thuis in Guayaquil en we zijn nu weer thuis in Juigalpa ´Als je in met jezelf in vrede leeft , is elke plek je thuis´! Daar kan ik me meer in vinden. Het is hier waar we nu een taak hebben. Het werk, onze missie roept. Dat voelt goed.
‘Als je eenmaal in de stroom bent gesprongen kun je niet meer terug. De enige manier om je doel te bereiken is je uiteindelijk over te geven’ J. Noorloos
