Nicaragua is een land waar de mensen zich erop laten voorstaan, dat de familiebanden hecht zijn. In de praktijk betekent dat, dat kinderen niet op relatief jonge leeftijd het huis uit gaan. En ook al gaat men trouwen, gebeurt het zeer geregeld dat men in gaat wonen bij ouders van de bruid of bruidegom. In het gunstigste geval wordt er een hutje in de tuin gebouwd om een beetje een eigen ruimte te hebben. Ouders blijven veelal een invloedrijke rol spelen in het leven van hun, ook oudere, kinderen. En als men door werk of studie verder weg moet wonen, wordt dat veelal als een noodzakelijk kwaad gezien. Dit wetende is het des te opmerkelijker de banden te ervaren die de huisgenoten hebben met hun naaste familie: moeders/vader en broers en zussen.
Loyda en Daniel
Zij waren, vijf jaren geleden samen met Jonathan (mijn zoon) de eerst huisgenoten. Ze kwamen op onze weg en de moeder vroeg ons te helpen met de verzorging van haar twee kinderen met beperkingen. Omdat zij dat had uitbesteed aan een kleinkind, maar die dat niet naar behoren deed. De moeder zelf woonde bij een van haar andere kinderen.
Aldus geschiedde. Vanaf het begin kwam moeder minimaal 2 keer per maand op bezoek en bracht ook trouw 1 keer per maand haar bijdrage aan de onkosten van haar kinderen in het huis: rijst, bonen, luiers, etc. wat ze kon missen. Wij vertrouwen erop dat iedere familie geeft wat ze kunnen, zonder bepaalde eisen te stellen aan de hoeveelheid.
Af en toe kwam de zus van Loyda en Daniel mee. Of een kleinkind van moeder.
Toen de gezondheid van moeder achteruit ging, werden de bezoeken van moeder minder. Maar ze stuurde trouw haar bijdrage. In mei overleed moeder. De zus bracht ons niet op de hoogte. We hoorden dat via via. Ik stuurde een condoleancekaart en verwachtte een uitnodiging van de uitvaartdienst. Niets…
Na een maand kwam de zus om te laten weten dat ze graag wilde dat Daniel en Loyda in het gemeenschapshuis zouden blijven wonen en zij verantwoordelijk voor hen zou zijn. Waarvoor zij de papieren van opname ondertekenden (die aanvankelijk door haar moeder waren ondertekend), waarin staat dat de familie verantwoordelijk blijft voor degene die bij ons wonen en hun bijdrage moeten leveren. Naderhand hebben we haar nauwelijks meer gezien of gesproken…
Miguel
Hij kwam bij ons binnen omdat de moeder over de 80 jaar was en de zorg van hem niet meer aan kon. Ze heeft meer kinderen, maar niemand wilde Miguel in huis opnemen om voor hem te zorgen. Een zwager werd onze contactpersoon voor Miguel. Moeder stuurt trouw haar maandelijkse bijdrage met een buurman. Ze doet er altijd een briefje bij waarin je haar betrokkenheid op Miguel voelt. Een enkele keer belt ze. Maar omdat ze behoorlijk doof is, zijn dat moeizame gesprekken…Ook al heeft ze kinderen met een auto, op een of andere manier kunnen die moeder niet brengen en halen om Miguel te bezoeken. En met een taxi lukt het haar niet meer door de pijnlijke gewrichten die ze heeft.
Manuel en Maria Elena
Zijn zich meer bewust van de situatie dat de vader (moeder is overleden) nauwelijks contact met zijn kinderen opneemt, omdat ze meer begrijpen. Zeker Manuel. Inmiddels is hij er enigszins aan gewend dat vader zich soms een half jaar niet meldt. Alhoewel hij toch heel geregeld vraagt of zijn vader heeft gebeld. En teleurgesteld is, dat het antwoord ‘Nee ‘is. Vader woont ver weg. Maar dan nog, een bezoek per jaar is wel heel mager. En zijn bijdrage aan de onkosten van het runnen van het gemeenschapshuis zijn dan ook minimaal. Gelukkig woont er een tante van Manuel en Maria Elena redelijk in de buurt en is bereikbaarder voor haar nicht en neef. En soms komt ze ook op bezoek. Wat goed doet.
Jonathan
Jonathan en Daniella hebben een goede relatie. Door de afstand, zien ze elkaar weinig. Maar er is meeleven van haar kant uit en er is betrokkenheid. En zij weet dat als ik wegval, zij een bepaalde rol heeft in de toekomstplannen met Jonathan. In de vakantie gaan wij naar Ecuador; of zoals dit jaar kwam zij naar Nicaragua. Wat een ieder goed doet.
Woongemeenschap
Met elkaar vormen we een beetje een vreemde familie in het huis. Dat is mijn definitie als ik probeer uit te leggen wat we doen als gemeenschapshuis, wat ons doel is. Waarom de echte families niet een actievere rol spelen in het leven van hun broer/zus valt moeilijk te begrijpen. Iets is er vast misgegaan in de kinderjaren.
Er is nauwelijks opvang voor mensen met een beperking in Nicaragua. Dat de noodzaak hoog is, maakt onze ervaring duidelijk. Wij danken jullie allen, die ons werk ondersteunen, dat we samen dit alternatief aan onze huisgenoten kunnen geven! Samen maken we het verschil.
