Van geven, dienen en verbinden word je gelukkiger! Er is geen “ik”en “de “andere”, maar “wij”…
– Astrid Delleman
Wie ben je?
Mijn naam is Astrid Delleman, een van de initiatiefneemsters van het werk dat we bezig zijn op te starten in Nicaragua. Na mijn studie orthopedagogiek vertrok ik vanuit betrokkenheid op de zogenaamde ‘Derde Wereld’ voor een sociaal jaar naar Chili. Dat jaar is zo indrukwekkend geweest dat ik uiteindelijk meer dan twintig jaar in Latijns-Amerika heb gewoond en gewerkt in sociale, educatieve programma’s en ondersteuning voor ouders die een kind met beperkingen hebben. Veelal ondersteund met het voormalige CMC, nu Mensen met een Missie, en ten dele met lokale contracten.
In Nicaragua hebben we tussen 1990 – 2003 gewoond en met name met kinderen gewerkt die achter bleven in hun ontwikkeling en hun families. Hier in die tijd nog een onontgonnen gebied.
Toen we Nicaragua verlieten was niet het plan om weer terug te komen om hier te wonen en te werken. Maar sinds oktober 2015 is dat het geval.
Het leven is wonderlijk! In het kort iets over mijn levensvisie: Ik sta open voor wat er op mijn pad komt en ervaar dat dingen mij “toe-vallen” ; weet dat er een God is die ten goede meewerkt als ik kan leven vanuit acceptatie en vertrouwen. Het leven schotelt voortdurend situaties voor zodat ik weer verder kan groeien, ook al gaat dat soms met pijn en rouw gepaard.
Waarom ben je deel gaan nemen aan de reflectiegroep in Juigalpa?
Drie jaar geleden begonnen Ana Alicia en ik te “dromen”. Mede omdat we beiden een zoon met beperkingen hebben en redelijk zicht hadden op wat er voor mensen met een intellectuele beperking in Juigalpa en Nicaragua voorhanden is. We hebben een groep mensen gezocht die onze droom deelden en die ook de noodzaak zagen iets te starten voor mensen met een intellectuele beperking van 15 jaar en ouder, om hun kansen op een volwaardiger leven te vergroten. In het begin kostte het moeite dat die groep zich stabiliseerde. Mensen kwamen en gingen. Maar na drie maanden lukte dat. Sindsdien werken we met dezelfde groep mensen en hebben samen al heel wat stappen gezet!
Door mijn professionele ervaringen en vrijwilligerswerk in de Ark Gouda werd in de groep besloten dat ik een goede eerste coördinator voor het gemeenschapshuis zou zijn. Twee jaar heb ik vanuit Nederland meegewerkt aan de voorbereidingen van de plannen. Op een gegeven moment voelde ik dat ik een nuttiger steentje bij kon dragen door mijn leven in Nederland op te zeggen en met mijn zoon naar Juigalpa te verhuizen.
Wat is jouw rol binnen de groep en de stichting?
Sinds kort ben ik vice-presidente van de Fundación. Zelf zag ik voor mij geen plaats in het bestuur omdat ik vind dat het werk in Nicaragua met name door lokale krachten een gezicht moet krijgen. Maar toen er een appél op mij werd gedaan heb ik toch gedacht erop in te moeten gaan.
Waarom werk je mee aan het project?
Een appél dat mensen op je doen en een innerlijke bezieling; een uiterlijk doel en een innerlijk doel. Dat als ik de wereld wil veranderen, bij mezelf moet beginnen. Dat ik iets kan geven, maar slechts een radertje ben in het grote geheel; dat er een voldoende goede klik is met de mensen hier om samen tot iets te komen. Dat we echt een verschil kunnen maken voor mensen met een intellectuele beperking, hun families en de samenleving als geheel.
Welke uitdagingen zie je nu en in de toekomst?
Te veel om op te noemen want we staan aan de vooravond om ons project daadwerkelijk te starten. Maar zolang we “Samen het verschil willen maken”: moet het lukken!