De mensen druppelen geleidelijk aan binnen, de avondkrachten en de bestuursleden. We zijn in afwachting van pater Joe die vandaag opnieuw een retraite zal leiden. Hij moet uit Managua komen.
Retraites houden we gemiddeld eens in de drie maanden. Het merendeel van die bezinningsdagen heeft hij geleid. Als hij niet kan, hebben we contact met een evangelische dominee (vrouw), die ook altijd van harte beschikbaar is. Als dat niet oecumenisch is!
Daar gaat de telefoon. Het is de pater. Hij is nog niet in ons nieuwe huis geweest en blijkt er voorbij te zijn gereden. Gelukkig slechts één blok van ons vandaan. Dus als ik de straat op loop, zie ik zijn auto al onze kant op komen.
Pater Joe komt uit Managua. We hebben een gemeenschappelijke Amerikaanse vriendin. Hij is van origine Amerikaan maar woont al meer dan 25 jaar in Managua, verbonden met de basisgemeenschappen. En heeft ook een projectje ter ondersteuning van mensen met een beperking. Hij neemt vaak vrienden mee naar de retraite. Zo hebben we Jorge en Manuel leren kennen, twee mensen die blind zijn maar zich goed redden in het dagelijkse leven. Vandaag komen Adela mee en Ana. Ana kennen we nog niet. Ze blijkt Amerikaanse te zijn en voor een onderzoekje verblijft ze nu een maand of 10 in Managua. Ze spreekt goed Spaans.
Ana
Maar wat vooral onze verwondering wekt is dat ze schrijft, spullen uit haar tas haalt, zonder begeleiding naar de wc kan, haar koffie drinkt, haar bord leeg eet terwijl ze maar halve armen heeft, waar twee knobbeltjes aan zitten, wat ook geen vingers genoemd kunnen worden. Wat je al niet kunt leren als je er echt voor gaat!
Los van de thema’s en de bezinningsthema’s die pater Joe voor ons in petto heeft, zijn deze ontmoetingen goud waard. Zeker ook voor onze medewerksters die weinig ervaring hebben met mensen met beperkingen, waardoor duidelijk wordt dat er veel meer mogelijk is dan je wellicht zou denken. Dus, of mensen met beperkingen vooruitgang maken of niet, veelal afhangt van de mensen in hun omgeving, of die ‘mogelijkheden’ of ‘beperkingen’ zien van klein af aan. Ana heeft geluk gehad met ouders die haar hebben gemotiveerd meer en meer te kunnen. Daniel, Loyda, Jose en Jonathan zijn nu van ons afhankelijk hoe we hun mogelijk- heden zien en of we geloven in vooruitgang, ook al is het millimeter voor millimeter!!
Thema
Het thema stond dit keer in het teken van de afsluiting van het werkjaar: wat heeft je blij gemaakt, wat waren problemen of waar lagen je uitdagingen in het leven in gemeenschap.
Tijdens de retraite vinden onze huisgenoten het over het algemeen aangenaam om in de kring te zitten. En ook al doen ze niet actief mee, natuurlijk voelen ze de sfeer en voelen ze zich opgenomen in het geheel. Ik ervaar dat deze bezinningsdagen meehelpen om ons meer te openen voor elkaar als medewerksters van de Fundacion. Dat het een extra dimensie geeft dat we elkaar op het spirituele niveau ontmoeten.
Lezingen worden afgewisseld met individuele bezinningsmomenten. Onderbroken door een gemeenschappelijke lunch. De tijd vliegt. In de korte evaluatie aan het einde toont een ieder zich enthousiast en verrijkt door de inhoud van de dag.
Een mooie afsluiting van dit werkjaar. De dag is voorbij, ons proces gaat door. Met extra motivatie!
