We zitten al in de kerk als de pater ons weer naar buiten loodst omdat de muziek is gearriveerd om een kleine processie in de wijk te lopen. Het beeld van Christus Koning gaat voorop, door vier mannen gedragen en daarachter in volgorde van grootte de meisjes en daarna de jongens die vandaag hun eerste communie doen. Daarachter familie en vrienden. Een jaar hebben vijftien jongeren (van rond de tien jaar oud) zich voorbereid door het lezen van bijbelse verhalen en verdiepen in kerkelijke thema’s in wekelijkse bijeenkomsten. En vandaag is dan de grote dag!
Eerste communie
De meisjes zien er als kleine bruidjes uit, de jongens in overhemd en strikdas. Al dan niet met handschoenen aan. Als de processie terug is begint de mis. De jongeren die eerste communie doen, zitten op het podium, goed zichtbaar voor de gemeente. Na de preek begint het officiële gedeelte waarin eerst de catecheten, daarna twee ouders in vertegenwoordiging van de rest en vervolgens twee jongeren als spreekbuis van de anderen vragen of de pater de jongeren de eerste communie wil geven. Natuurlijk is hij daartoe genegen. Al wordt er wel de nadruk op gelegd dat de bedoeling is dat dit het begin is van een verder contact met God.
Na de consecratie van brood en wijn staan de jongeren klaar in de rij, om als eerste de communie te mogen ontvangen. Ter ondersteuning worden de jongeren begeleid door een familielid. Ik mag mijn petekind Astrid Daniella begeleiden. Als de jongeren hun beurt hebben gehad komt de rest van de gemeente aan de beurt.
Aan het eind van de dienst krijgen de jongeren een bijbel en een diploma. De catecheten worden bedankt voor hun inzet. Een groepsfoto wordt gemaakt samen met de pastor. Na twee en half uur staan we weer buiten.
Weinig inkomsten
In alle kerken worden in deze periode eerste communie diensten gehouden. En dan gaat het hier om grote aantallen jongeren. Dat betekent voor veel families kosten om alles volgens de regels in orde te hebben: de jurk, de sluier, de handschoenen, nieuwe schoenen, een kaars, een rozenkrans in het geval van de meisjes. De kosten liggen ongeveer rond de $ 80 US. Daarnaast dan nog eventueel een feestmaal thuis met de familie. Hoe een gezin met weinig inkomsten dit doet is mij een raadsel. Maar hoe mensen hier rond kunnen komen van hun kleine lonen (minimum ligt rond de $ 150,- als men al vast werk heeft) is in het algemeen iets wat verwondering geeft. En het beeld van de gelukkige armen is euforisch. Ik ken teveel mensen die heel wat zorgen hebben om de eindjes aan elkaar te knopen. Dat men erg aangewezen is op het helpen van elkaar, als familie, is een feit. Want vandaag ik, morgen jij. Maar leven en overleven in een arm land als Nicaragua, waar nauwelijks ondersteuning is van de staat, is een kunst.
