In onze plannen gaan we uit om zes personen met een intellectuele beperking te kunnen huisvesten. In de loop van de tijd hebben we geregeld contact gezocht met gezinnen, die volgens de buurt kinderen met beperkingen hebben, die ogenschijnlijk slecht behandeld worden thuis. Maar als de familie geen opening geeft en niet toegeeft dat ze niet goed voor hun kinderen kunnen zorgen, kunnen wij niet verder handelen.
Alle huisgenoten die we hebben, zijn geplaatst op verzoek van de moeder, die aangaf dat zij niet in staat was voor haar kind(eren) te zorgen en er geen familielid was, die zich verantwoordelijk wilde stellen.
In december waren we in contact met een groep mensen van goede wil, die bezorgd waren om Gloria, een vrouw, die veel doelloos op straat liep. Men vroeg ons, of we haar op konden nemen. Ze had ook psychische problemen. Ook al behoorde ze niet gelijk tot de doelgroep waar wij ons op richten (met intellectuele beperking) en we ons geen specialisten voelen wat psychische aandoeningen betreft, zeiden we niet zonder meer ‘Nee’. We wilden in een proces onderzoeken of ons huis een woonplek voor Gloria zou kunnen zijn. Door de omstandigheden van het leven is Gloria inmiddels naar Managua verhuist, waar ze de rust heeft gevonden bij een zus, waar ze nu woont.
Daarna kwam Maria in beeld. Niemand wist haar echte naam. Een vrouw van rond de 30, die in het ziekenhuis was achtergelaten en nooit meer door iemand opgehaald. Naast een intellectuele beperking had ze ook een psychische aandoening. Ze bivakkeerde al een half jaar in het ziekenhuis en de maatschappelijk werkster van het ziekenhuis zocht contact met ons, op zoek naar een woonplek. Ook hier zeiden we niet gelijk ‘Nee’. We bezochten haar een paar keer. Telkens zat ze behoorlijk onder de kalmeringsmiddelen. In een gesprek met de directeur van het ziekenhuis gaven we aan dat we bereid waren het proces van kennismaking aan te gaan, op voorwaarde dat de medicatie verminderd zou worden. We hadden daar zelf met de maatschappelijk werkster een mooi alternatief voor bedacht hoe dat zou kunnen. Maar dat voorstel werd niet serieus genomen, waardoor we de gesprekken hebben beëindigd.
Ik heb contact gehad met een mevrouw uit de binnenlanden van Santo Tomas, in de provincie waar Juigalpa ligt. Zij is inmiddels twee keer bij ons op bezoek geweest om over de situatie van een persoon met beperkingen te spreken. Ik ben nu in afwachting van een brief van een pastoor of dokter, waarin bevestigd wordt hoe de situatie is van die persoon. Dit zou rechtvaardigen hem een bezoek te brengen (waar makkelijk een dag in gaat zitten qua afstanden en slecht openbaar vervoer). Dan kan ik de situatie persoonlijk onderzoeken en bezien of die noopt tot een mogelijke kennismakingsperiode met zicht op een plekje in ons woonhuis.
We staan open voor wie er op onze weg komt. Zonder ons ‘kunnen’ te overschatten. Zonder processen te willen forceren. Dat is des Arks eigen. Dat vraagt veel vertrouwen. Vol verwachting klopt ons hart….
