Om kwart voor negen was de dansgroep van het kinderdorp SOS nog niet gekomen. Ook de dominee die beloofd had met boxen en luidspreker/ microfoon te komen was er nog niet. Zouden we het halen om toch op tijd met onze officiële opening te beginnen?
De starttijd was op 9 uur gezet. Voor iedereen was het duidelijk dat om 9 uur beginnen niet zou gebeuren. Want dat is de regel hier. Maar we wilden er niet te fors overheen gaan. Onze opening kon tegen half 10 beginnen. Niet omdat alle genodigden gekomen waren – ten dele zouden die nog binnen komen druppelen – wel omdat iedereen en alles aanwezig was, om het programma volgens plan te laten verlopen.
Programma
Er was een ceremoniemeester die bij de lokale radio werkt en het programma aan elkaar praatte. Een priester deed de aftrap door een gebed uit te spreken voor de Fundación. We hadden hem gevraagd rekening te houden met de niet katholieken onder ons, met name de evangelische broeders. Maar hij sloot toch af met het Ave Maria. Des te aangenamer was het dat we de inzegening van het huis gevraagd hadden aan een dominee, in het kader van onze oecumenische gedachte.
Daarna was het mijn beurt, het welkomstwoordje. Een welkom aan een ieder, vertegenwoordigers van organisaties en lokale ministeries, buren, familieleden van degene die in de activiteitenclub deelnemen en in het huis wonen, vrienden en buren. Tijdens het welkomstwoordje liet ik een lied horen met de titel: ‘Kijk naar het leven met nieuwe ogen’. In de rest van mijn woordje versterkte ik de gedachte dat we ook met nieuwe ogen moeten leren kijken naar mensen met een beperking om hun talenten en gaven te zien of te ontdekken. Dat we alleen ‘samen’ tot een betere wereld kunnen komen.
Ik heb ook aandacht gevraagd voor degenen die niet fysiek aanwezig konden zijn, zoals degenen die mee leven en giften hebben gegeven, grote en kleine, uit Nederland en een enkel ander land, waar we vrienden hebben zitten. En ik heb de felicitatie-mail van Stichting Vivir Juntos voorgelezen.
Ana Alicia gaf in haar bijdrage een samenvatting van ons bestaan, onze visie en missie en de activiteiten. Door de stageopdracht van de studenten van de universiteit uit Managua UCA is goed naar onze visie en missie gekeken. Ook op andere punten hebben de studenten een waardevolle bijdrage aan de voorbereidingen geleverd: ze hebben geholpen met het design van de uitnodigingen en met de opzet van een banner, die nu prijkt in de ontvangstruimte.
Dan is er ruimte voor gasten om iets te zeggen. Zowel een dominee als de verantwoordelijke van het ‘ministerie van familie’ maken daar gebruik van. En zeker de laatste is voor ons van belang omdat ons functioneren onder haar ministerie valt.
Ter afsluiting
Raymundo, de eerste deelnemer aan de activiteitenclub en ik mogen het lint doorknippen. Wat is Raymundo trots als het lint doorgeknipt is (zie foto). Ter verhoging van de feestvreugde tonen de jongeren van het kinderdorp opnieuw hun danstalenten. Dan volgt het dankwoord en de uitnodiging om het huis te verkennen. Vervolgens is er een drankje en een hapje om te nuttigen. Zodra het laatste woord is gevallen zetten ‘los chicheros’ in, een muziekband die gelukkig buiten blijft staan, voor het huis, di.v.m. het volume muziek wat ze produceren. Spontaan beginnen mensen te dansen.
Het is half 12 als de rust in huis weer enigszins terugkeert. Maar pas na een feestelijke gezamenlijke lunch in huize Ruach met alle bestuursleden als afsluiting, komt er een eind aan alle activiteiten. Wat ons rest zijn dierbare herinneringen en een paar mooie fotos!
Astrid Delleman i.s.m. Stichting Vivir Juntos
PS: Op de fotos is ons (nieuwe) ‘uniform’ zichtbaar: een t-shirt met ons logo voorop en achterop ons motto: Help me te zijn, wie ik ben Fundación Ruach op Nicaraguaans blauw, met oranje letters.
