“Wensley, wanneer kun je komen om het haar van Daniel en dit keer ook Loyda te knippen?” Ik bel met een van onze peters, die een kapperszaak heeft en heeft aangeboden, wanneer het nodig is aan huis te komen om de haren te knippen van onze bewoners. Omdat zijn motor kapot is- een veel gebruikt vervoersmiddel hier- spreken we af voor maandag 9 uur. Dat is over drie dagen. Nicaraguanen zijn niet zo sterk in het onthouden of nakomen afspraken op middellange termijn: er kan toch van alles tussen komen? Ik noteer het in mijn agenda en we zullen zien hoe het loopt.
Is men in Nederland gewend op de klok te leven en met de agenda, hier leeft men daar minder mee. Zelfs zodanig, dat men jaren geleden heeft geprobeerd de winter/zomertijd in te voeren wat niet lukte, omdat men bleef leven met de ‘oude’ tijd.
Als je hier een afspraak maakt is dat meestal op korte termijn ervan uitgaande dat de ander dan meer zicht heeft op omstandigheden die de afspraak in de weg kunnen staan. In Nederland gaat men er teveel van uit, dat je het leven kan controleren. En men ergert zich wanner de trein of bus drie minuten te laat komt. I.p.v. zich te verbazen, elke keer dat de trein wel op tijd is. Want als iets lukt ‘volgens planning’ is dat omdat vele factoren mee hebben gewerkt dat het ook inderdaad lukt. Als we echt controle over het leven, ons leven, zouden hebben, zou dat er toch heel anders uit zien?
De kapper
Maandag. We volgen onze activiteiten volgens ons schema. Kwart voor 9 bel ik Wensley of hij inderdaad mogelijkheden heeft te komen. Ja, zegt, hij, hij staat op het punt van vertrek. Dat is een mooi bericht. En even later komt hij inderdaad aanrijden.
Hij begint met Daniel. We zetten de stoel buiten in de garage, om niet te veel haren in huis te hebben. Het lijkt erop dat Daniel het wel aangenaam vindt dat iemand bezig is met zijn haar. Wensley gaat voortvarend te werk (zie foto). Snel is hij klaar met Daniel.
Daarna is Loyda aan de beurt. Het is de eerste keer in jaren dat een kapper haar haar knipt. Toen ze bij ons kwam, was haar haar gemillimeterd, gedaan door de persoon die voor haar moest zorgen. Ze heeft nu een mooie bos haar, maar een stukje korter is nu wenselijk. Ze zit in de stoel met ogenschijnlijk volledige onverschilligheid wat er met haar gebeurt. Ze maakt het de kapper in ieder geval niet moeilijk. Even later ligt ook het resultaat van deze knipactie op de grond, klaar voor de prullenbak.
Wellicht dat een volgende keer Jonathan zich ook door hem wil laten knippen. Maar die is een man van gewoonten en verandert niet makkelijk wat hij gewend is. Daar gaat een hele voorbereiding en wennen aan de nieuwe persoon aan vooraf. Dus voorlopig zal ik zijn haar nog knippen.
Peters en meters
Inmiddels hebben we zo’n 25 peters en meters in Juigalpa. Een mooie manier om ons werk onder de aandacht te brengen. Ook om mensen te motiveren bij te dragen wat ze kunnen aan ons werk.
En het is verrassend waar men dan mee komt. Want wie had gedacht een huiskapper te zoeken? En hoe zinvol is het! Het bespaart ons niet alleen geld, ook veel moeite om de huisgenoten bij de kapper te krijgen!
Zo leven we, vanuit de verwondering en dankbaar wat ons op onze weg komt. En beseffen des te meer dat we weinig kunnen controleren in het leven.
