Daniel had de nacht van zaterdag op zondag iedereen wakker gehouden door zijn luide praten in de nacht.
Daniel praat niet in zijn gewone doen. Hij heeft geen functionele woordenschat om ook maar een minimale behoefte aan te geven. Maar het komt gemiddeld 1x per maand voor dat hij met luide stem praat in een ‘taal’ wat lijkt op Russisch soms overdag of ook kort in de nacht. We zijn al een tijd aan het bijhouden of dat gedrag samen hangt met de stand van de maan (er zijn mensen die daar gevoelig voor zijn) maar we hebben nog geen regelmaat kunnen ontdekken.
Maar dit keer ging hij dus de hele nacht door. En ook de volgende dag. Met als gevolg dat we meer actie moesten ondernemen. De lichte kalmeringsmiddelen die we in huis hadden, hadden totaal geen effect op hem, zodat ik naar de overbuurvrouw liep. Zij is psychiater. Ik legde zijn gedrag uitleg en kreeg van haar een paar pillen mee, waar hij na het avondeten inderdaad rustig door ging slapen.
Bezoek aan het ziekenhuis
De volgende dag had de psychiater hem ontboden in het ziekenhuis, waar hij met Mayela onze interne begeleidster en doña Yolanda, zijn moeder, naar toe ging. Een bezoek aan het ziekenhuis kost hier makkelijk de hele ochtend. Je moet rond 7 uur in de rij gaan staan, voor 1 loket, om je map met gegevens uit de dossierkast bij de juiste arts te krijgen. Daarna afhankelijk van je nummer, wanneer je aan de beurt bent. Zwangere vrouwen en mensen met beperkingen krijgen in principe voorrang. Soms wordt daar inderdaad op gelet. En soms niet. Dan is het de kunst de juiste mensen, die in het ziekenhuis werken, aan te spreken, zodat ze helpen dat je inderdaad op korte termijn wordt geholpen.
Daniel en Mayela hadden dus geluk, dat ze al om 10 uur weer thuis kwamen. Met drie soorten medicijnen (je bent hier geen goed arts als je niet aardig wat medicijnen voorschrijft) en met een verwijsbriefje om een EEG te laten maken. Een diagnose van wat er mogelijk met Daniel aan de hand zou zijn werd niet gegeven. De psychiater zei alleen expliciet dat ze wilde laten controleren of Daniel, door het plaatje wat we schetsten, (mede) epilepsie zou hebben.
Vervolg
De volgende dag ging ik naar het ziekenhuis om de EEG-afspraak te maken. Van te voren had ik contact opgenomen met de maatschappelijk werkster die ik daar ken, of ze me zou kunnen helpen om de afspraak te maken. We zouden elkaar om 8 uur ontmoeten bij de ingang. Natuurlijk was ik aan de vroege kant en terwijl ik stond te wachten kwam de fysiotherapeute langs, die me kent en vroeg wat ik deed. Toen ik haar de reden uitlegde zei ze “Ik help je wel met de afspraak”. We gingen naar de plek waar de afspraken geregistreerd moesten worden. Lichte paniek: er was onduidelijkheid welk onderzoek de dokter nu had gevraagd, want zoals bij veel artsen, was haar handschrift niet duidelijk leesbaar. Dus ging ik op zoek naar de arts om zeker te weten dat het om een EEG ging. Toen terug naar de registratietafel. “Oh, maar dat onderzoek doen we hier niet in het ziekenhuis!” …En het leek einde verhaal.
De maatschappelijk werkster
Plan B. Ik ging op zoek naar de maatschappelijk werkster. Die zei: “Inderdaad dit onderzoek gebeurt hier niet. Maar patiënten kunnen daarvoor met de ziekenauto naar Managua gebracht worden om het daar uit te laten voeren. Ik kan bij de onder-directrice vragen of Daniel daarvoor in aanmerking kan komen”. En weg was ze.
Even later kwam ze terug met de boodschap dat dat kon, maar men geen zekerheid kon geven of dat dit jaar nog plaats kon vinden i.v.m. de lengte van de wachtlijst. Maar het feit dat ze zijn gegevens moest opvragen om zijn dossier paraat te hebben, gaf de indruk dat hij in ieder geval niet achter op de wachtlijst werd geplaatst.
Wordt vervolgd
Benieuwd of en welk vervolg erop komt. We laten ons graag verrassen. Men is hier vaak afhankelijk van de informele circuits, de ‘kruiwagens’, om iets voor elkaar te krijgen. Op alle terreinen van het leven. En als je geluk hebt is het niet: ‘…en daarna verwacht ik een tegendienst’. Persoonlijk probeer ik er zo min mogelijk gebruik van te maken. Als het om de huisgenoten gaat, heb ik andere principes. Dan gaat het om te werken aan bewustwording en een appél doen op rechten van mensen met beperkingen. Zo blijft het schipperen tussen meegaan met de stroom en tegen de stroom ingaan…..