Dit keer geen nieuws uit Nicaragua. Sinds donderdag 31 juli ben ik weg van huis en verblijf in Colombia. Zonder Jonathan; even weg van alles. Voelt wel raar in deze tijd dat de situatie in Nicaragua zo onzeker is. Er kan van alles gebeuren in deze twee weken dat ik weg ben. Het geweld en de chaos gaan namelijk door. Maar het leven gaat ook door. En dat betekent dat ik nu voor twee weken in Colombia ben.
Pozo
Deze blog komt uit Pozo, op een uur van Bogota. Bogota is een miljoenen-stad (8 miljoen ongeveer), dus het is fijn dat mijn ex collega Frans, van Mensen met een Missie , in dit kleine stadje woont, waar ik voor een paar dagen neergestreken ben. Om hem te ontmoeten en mee te lopen op de momenten dat hij therapieën geeft. Ook om tijd te hebben voor wat toeristische uitstapjes. Zo ben ik naar de mijn van Zipaquira geweest. Schijnt een van de mooiste attracties van Colombia te zijn. Uit de zoutmijn wordt al vanaf de indianen zout gewonnen. In de lege ruimte heeft men een kruiswegstatie gemaakt en een kathedraal, waar zondags ook diensten worden gehouden. Indrukwekkend te realiseren hoeveel inspanning en moeite al het werk in die mijn heeft gekost!
Van woensdag tot zondag heb ik een cursus. Ik volg een online cursus ´ transpersonele psychologie, bij een instituut in Spanje, die behalve de online lessen, begeleiding van een mentor ook een week presentie vereist. Daarvoor kon ik naar Mexico of Colombia, als dichtstbijzijnde gelegenheden. Doordat ik Colombia met een bezoek aan Frans kon combineren, ben ik dus nu hier. Maar mocht dit alles nog niet genoeg zijn, er viel mij nog een cadeautje toe: de mogelijkheid van een bezoek aan een collega-landgenoot in Barranquila!
Barranquilla
Dus na de cursus ga ik nog twee dagen naar Noord Colombia. Naar de geboorteplaats van Shakira waar mijn kinderen de nodige muziek van hebben geluisterd. Daar ga ik Maria leren kennen, die ook door Week Nederlandse Missionarissen wordt uitgezonden. Ze werkt sinds 1985 in Barranquilla, eerst al vrijwilligster en vanaf 1987 met kinderen met een handicap. Ze hebben het centrum CE CAMILO gebouwd. Haar rol is nu algemeen directeur en de voorzitter van het bestuur. Maar ze krijgt ondersteuning van een goed leidinggevend comité en een enthousiast team met in totaal zo´n 87 medewerkers. Hun aanbod: van maandag tot vrijdag van 8.00 -13.00 ontvangen 200 kinderen met een handicap uit de arme wijken, speciaal onderwijs en therapie; 77 jongeren met een handicap, die redelijk functioneel zijn, ontvangen vakonderwijs. Bovendien is er een orthopedische werkplaats, geven ze ambulante therapie; en is er een RBC Rehabilitación Basada en la Comunidad) programma voor zo´n 1400 mensen met een handicap van alle leeftijden, uit de arme wijken.
Duidelijk is dat een werkbezoek de moeite waard is en ons hopelijk ook nieuwe ideeën kan geven, die we toe kunnen passen in ons werk!
Flow
Dus ik heb de tropische warmte even ingewisseld voor een herfstachtig klimaat waar mijn winterjas en laarsjes goede diensten doen. Ondanks dat de zon zich ook doet voelen en de menselijke hartelijkheid verwarmend is. Een voordeel is, dat ik met mijn Nicaraguaanse Spaans hier goed terecht kan.
Van te voren heb ik mij minimaal voorbereid. Graag sta ik open voor wat er op mijn pad komt en geniet er van, om in te gaan, wat zich NU aandient. En tot nu toe had ik mij geen beter programma kunnen wensen!
